ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ: ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Την προσεχή Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου στο ξενοδοχείο "President", ο "Ελεύθερος Κόσμος" και οι εκδόσεις «Πελασγός» οργανώνουν μια μεγάλη ημερίδα για την Μετανάστευση στην Ελλάδα. Βασικός ομιλητής σ' αυτή την εκδήλωση θα είναι ο γνωστός κοινωνιολόγος και συγγραφέας του "Κουτιού της Πανδώρας" Γιάννης Κολοβός, τον οποίο συναντήσαμε την περασμένη Πέμπτη και μας μίλησε για αυτό το θέμα.

Σήμερα θα δημοσιεύσουμε ένα μικρό μέρος της συνεντεύξεώς του, ενώ η υπόλοιπη θα δημοσιευθεί στο επόμενο φύλλο του "Ε.Κ." και σας βεβαιώνουμε ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Τριανταδύο μόλις ετών, ο κ. Κολοβός θεωρείται ήδη ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ειδικούς στο θέμα της Μετανάστευσης και "Το κουτί της Πανδώρας" του ("Πελασγός" 2004) είναι ένα μεγάλο μπεστ σέλλερ. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες τηλεοπτικά πάνελ και εκδηλώσεις με αντιπάλους τους πιο σκληρούς υπέρμαχους των ξένων Μεταναστών και τους έχει κατατροπώσει. Αριστος χρήστης του διαδικτύου, ο κ. Κολοβός γνωρίζει όσο κανείς άλλος τι συμβαίνει παγκοσμίως στα Μεταναστευτικά θέματα και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα που θα έκαναν τον Πάκη Παυλόπουλο να ντρέπεται.

Πρόσφατα το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής παρουσίασε μία μελέτη σύμφωνα με την οποία η προσφορά των μεταναστών στο ΑΕΠ είναι τόσο θετική, ώστε αν αυτοί απομακρυνόντουσαν θα είχαμε τεράστιο πρόβλημα. Εσάς ποια η άποψή σας επί του θέματος;
Όντως δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα μία μελέτη που έγινε υπό την αιγίδα του ΙΜΕΠΟ για αυτό το θέμα που έδειξε ότι η συμβολή των μεταναστών στο ΑΕΠ φτάνει το 2,6 %. Αυτό τι σημαίνει όμως, για να εξηγήσουμε και στους αναγνώστες που δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουν πολύ καλά τα οικονομικά; Το ΑΕΠ είναι η πίτα, το προϊόν που παράγουμε όλοι μας εδώ στην Ελλάδα. Αρα με το που ήλθαν οι μετανάστες και εργάστηκαν, αυτό αυξήθηκε κατά 2,6%. Προσέξτε: Αυτό είναι η μισή αλήθεια όμως. Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι αυτό αυξήθηκε κατά 2,6%, ενώ όμως ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά τουλάχιστον 7 ή 8 ή 10%. Οπότε έχουμε το γεγονός ότι το συνολικό ΑΕΠ αυξήθηκε, δηλαδή παρήχθηκε περισσότερος πλούτος στην χώρα. Το ουσιαστικό όμως είναι ένα άλλο κριτήριο: Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Δηλαδή το πόσο από αυτόν τον πλούτο αντιστοιχεί στον καθένα από εμάς. Και αυτό μειώθηκε. Γιατί, το ότι οι μετανάστες ας πούμε αύξησαν κατά 8% τον πληθυσμό, ενώ αύξησαν το ΑΕΠ μόνο κατά 2,6%. Αρα το κατά κεφαλήν, δηλαδή ο πλούτος που αντιστοιχεί στον καθένα μας, είναι πλέον λιγότερος. Αρα στην ουσία σαν άτομα, φτωχύναμε. Επίσης, αυτό στο οποίο δεν επικεντρώνει το ΙΜΕΠΟ, είναι το γεγονός ότι η εισροή των μεταναστών και η εργασία τους στην Ελλάδα συνεπάγεται μία αναδιανομή του εισοδήματος. Δηλαδή αυτό το 2,6% της αύξησης στην οποία συμμετείχαν οι μετανάστες, δεν μοιράστηκε ισόποσα. Οι πλούσιοι κερδίζουν με την εισροή των μεταναστών και οι φτωχοί χάνουν. Γιατί; Γιατί οι φτωχοί, ιδίως οι ανειδίκευτοι εργάτες, ανταγωνίζονται με τους μετανάστες για τις θέσεις εργασίας σε αυτούς τους συγκεκριμένους κλάδους και άρα το ημερομίσθιό τους μειώνεται, ενώ οι πλουσιότεροι που -τουλάχιστον μέχρι αυτή την χρονική στιγμή - δεν ανταγωνίζονται τους μετανάστες, γιατί δεν κάνουν τις ίδιες δουλειές, έχουν το κέρδος, γιατί έχουν τον φτηνό κηπουρό, την φθηνή καμαριέρα, την φθηνή γκουβερνάντα.

Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι για το μέσο Έλληνα θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχε αυτό το τεράστιο κύμα μετανάστευσης;
Ο μέσος Έλληνας, είναι μια ιδεατή εικόνα, δεν υπάρχει. Αυτό που μπορούμε σίγουρα να πούμε, είναι ότι για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα - περίπου το 15 -20% του πληθυσμού, σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν οι μετανάστες δεν είχαν έλθει όπως ήλθαν, δηλαδή παρανόμως και δεν είχαν νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων. Σίγουρα όλοι θα ήμασταν καλύτερα αν είχε γίνει μια σωστή μεταναστευτική διαδικασία. Δηλαδή αν είχαμε οργανωθεί και είχαμε υπολογίσει, σε ποιους κλάδους, για πόσο χρονικό διάστημα έχουμε και πόσες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να καλυφθούν από Έλληνες ή υπηκόους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατόπιν, συντεταγμένα και από χώρες της δικής μας επιλογής, να διαλέξουμε τους αλλοδαπούς που θα χρειαζόμασταν.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα μας, ο "Ε.Κ.", μαζί με τις εκδόσεις «Πελασγός», διοργανώνουν στο ξενοδοχείο President μία ημερίδα για το θέμα της μετανάστευσης. Από ότι γνωρίζω θα είστε ομιλητής.
Θέλω να ευχαριστήσω τον «Ελεύθερο Κόσμο», για την τιμή αυτή που μου κάνει. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμη αυτή η εκδήλωση και παροτρύνω όποιους άλλους έχουν ενδιαφέρον για το θέμα να διοργανώσουν τέτοιες εκδηλώσεις, γιατί θωρώ ότι είναι ένα θέμα το οποίο ενώ απασχολεί ένα σημαντικό κομμάτι των συμπατριωτών μας, από ότι τουλάχιστον φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, δεν έχει συζητηθεί καθόλου, γιατί ακριβώς τόσο τα κατεστημένα ΜΜΕ όσο και τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα, δεν θέλουν να το αγγίξουν ακριβώς επειδή είναι φλέγον και επειδή η θέση τους είναι αντίθετη από αυτή που διαισθητικά έχει η Ελληνική κοινή γνώμη. Θεωρώ ότι είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Ε.Κ. να ανοίξει αυτό το θέμα, να αρχίσει η συζήτηση. Και θεωρώ πολύ χρήσιμο να γίνουν και άλλες. Θεωρώ επίσης ότι είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων που έχουν περίπου την ίδια οπτική γωνία, αλλά και να υπάρχουν και συζητητές που θα έχουν την αντίθετη. Ώστε να υπάρξει αντίλογος, διάλογος. Αυτός ο οποίος έχει εμπιστοσύνη στα επιχειρήματα και τα στοιχεία του, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Και προσωπικά εγώ, τίθεμαι στην διάθεση του οποιουδήποτε θα ενδιαφερόταν για μια τέτοια συζήτηση, όχι μόνο για να είμαι ομιλητής, αλλά και για να παράσχω στοιχεία, ώστε να γίνει μία σωστή και πλήρης συζήτηση.

Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Το 50% των μεταναστών κατάγονται από μία όμορη χώρα. Μιλάμε για τους εξ Αλβανίας μετανάστες. Αυτό τι είδους επιπτώσεις μπορεί να έχει;
Κοιτάξτε, εγώ απλά θα σας πω ότι σύμφωνα με τον διαπρεπέστερο ίσως καθηγητή σε θέματα οικονομικής μετανάστευσης, τον George Borjas, οι άδειες παραμονής και εργασίας που πρέπει να δίνονται - και μιλάει για τις ΗΠΑ - μέσα σε έναν χρόνο, δεν πρέπει η κάθε εθνοτική ομάδα να παίρνει πάνω από 5% αυτών των αδειών. Δηλαδή στις 200.000 άδειες 10.000 άδειες σε μία συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα. Θεωρεί ότι είναι καλό, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι που θα έρχονται από το εξωτερικό να είναι κατακερματισμένοι, ακριβώς για να μην γκετοποιούνται. Εμείς εδώ δεν φτάνει που τα έχουμε κάνει όλα ανάποδα, δηλαδή: μπήκαν οι περισσότεροι παρανόμως. Τους νομιμοποιούμε εκ των υστέρων, έχουμε επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα φαινόμενο, όπου το 50% ή και το 60% είναι από μία εθνοτική ομάδα. Και δη μία εθνοτική ομάδα, από μία γειτονική χώρα, με διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας. Αυτό κάποια στιγμή, αν δεν διορθωθεί άμεσα, σίγουρα θα το πληρώσουμε.


Πάκης Παυλόπουλος και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις

Πώς κρίνετε την μεταναστευτική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας;
Η μεταναστευτική πολιτική της Ν.Δ. δεν διαφέρει σε τίποτε από την μεταναστευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις. Μάλιστα ο κ. Παυλόπουλος σε συνέντευξή του έχει πει ότι θα κάνει τόσες νομιμοποιήσεις, όσες χρειαστούν για να νομιμοποιηθούν όλοι οι λαθρομετανάστες. Και μάλιστα αναρωτιέμαι εγώ: Αν υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι είτε δεν πληρούν τα κριτήρια, είτε δεν θέλουν να νομιμοποιηθούν, αυτούς τι θα τους κάνει; Θα τους νομιμοποιήσει με το ζόρι; Η θα παραμείνουν στην χώρα μας παράνομοι. Και εάν παραμείνουν τι θα γίνει με αυτούς; Πώς θα τους νομιμοποιήσει αν οι ίδιοι δεν θέλουν; Γιατί ας μην ξεχνάμε, το βασικό, ας πούμε, ατού των παρανόμων μεταναστών στην αγορά εργασίας, είναι ότι είναι παράνομοι. Και άρα μπορούν να προσφέρουν την δουλειά τους φτηνότερα. Αν γίνουν κανονικά νόμιμοι και πληρώνονται το ίδιο με έναν Έλληνα, τότε ο εργοδότης δεν θα έχει λόγο να μην πάρει τον Έλληνα. Αλλά επειδή και με τα ένσημά τους γίνονται διάφορα παιχνίδια, και με την αμοιβή υπογράφουν ότι παίρνουν κάποια, αλλά παίρνουν λιγότερα, πάντα αυτό που έχει και προσφέρει στους εργοδότες ο αλλοδαπός εργάτης και δη ο παράνομος, είναι ότι το ότι είναι φτηνότερος.

Εκτός από τις ευθύνες του Ελληνικού Κράτους, εντοπίζετε και σε κάποιους άλλους οργανισμούς, όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Νομικά Πρόσωπα ανάλογες ευθύνες για την αθρόα είσοδο παράνομων μεταναστών στην χώρα μας;
Κοιτάξτε, για μένα τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν από την πολιτική βούληση της κυβέρνησης και άρα του κράτους. Αν το κράτος ήθελε να αντιμετωπίσει όντως το πρόβλημα, αυτό θα υπήρχε σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι υπάρχει τώρα. Ως προς τις ΜΚΟ κλπ, υπάρχουν κάποιες οι οποίες παρέχουν κάποιες υπηρεσίες. Νομική κάλυψη, περίθαλψη ή οτιδήποτε στους μετανάστες, είναι απλό. Εφόσον χρηματοδοτούνται, καλά κάνουν και υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι το κράτος θα έπρεπε να είχε ορίσει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα γίνεται η μετανάστευση στην Ελλάδα. Δηλαδή, όποιος μπει παρανόμως, θα πρέπει να απελαύνεται το συντομότερο δυνατόν, τα αιτήματα τυχόν προσφύγων ή αυτών που στις χώρες τους κινδυνεύουν για τις ιδέες τους ή την αντικαθεστωτική τους δράση θα πρέπει να επεξεργάζονται ταχύτατα ώστε να βλέπουμε αν είναι γνήσιοι πρόσφυγες ή όχι. Εδώ πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Οι πρόσφυγες δικαιολογούνται μόνο αν έρχονται από μία γειτονική χώρα. Δηλαδή, ένας Κούρδος από την Τουρκία. Αυτούς τους κυνηγάει το τουρκικό κατεστημένο, κάποιοι θα καταφύγουν και στην Ελλάδα. Τώρα να κάποιος έρχεται από το Αφγανιστάν ή από την Κίνα και άρα έχει περάσει μέσα από 10 ασφαλείς, ασφαλέστατες χώρες για να φθάσει σε εμάς, και όταν μάλιστα πολλές φορές θα δείτε ότι σε συνεντεύξεις τους να λένε ότι αρχικός τους σκοπός ήταν να φτάσουν στην Βρετανία ή στην Γαλλία, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος ήθελε να έλθει στην Ευρώπη γενικά και όπου του έτυχε έμεινε. Αυτοί δεν μπορούν να θεωρηθούν πρόσφυγες. Δεν μπορεί κάποιος που φεύγει από το Αφγανιστάν να περνά από 3 - 4 ασφαλείς χώρες, όπου δεν κινδυνεύει και να μην μένει εκεί. Υποτίθεται ότι σκοπός τους είναι να γλιτώσουν τον κίνδυνο και να ξαναγυρίσουν στην χώρα τους για να την φτιάξουν, να βοηθήσουν την αντίσταση κλπ. Δεν μπορεί να έρχονται στην Ευρώπη και να κάθονται δέκα και είκοσι χρόνια.


Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό των Μεταναστών στην Ελλάδα

Αυτή την στιγμή, ζουν στην Ελλάδα ίσως περισσότερα από 2 εκατομμύρια μετανάστες. Νομίζετε ότι υπάρχει τρόπος να μειωθεί αυτό το τεράστιο νούμερο; Αν ναι, πώς;
Κοιτάξτε, ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας που λέγεται ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική, είναι το ότι δεν ξέρουμε πόσοι ακριβώς είναι οι μετανάστες. Αλλοι λένε περίπου ένα εκατομμύριο, υπάρχουν μελέτες που μιλάνε για 1.200.000 και 1.400.000, αλλά και φήμες θέλουν - διότι έτσι κι αλλιώς άγνωστος είναι ο αριθμός των πόσων έρχονται, των πόσων φεύγουν - να είναι και 2.000.000. Εγώ πιστεύω ότι είμαστε σχετικά ασφαλείς αν μιλήσουμε για 1.300.000. Δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία τα νούμερα.
Για μένα το πιο βασικό είναι να υπάρξει πολιτική βούληση. Το να μειωθεί το νούμερο είναι θέμα καταρχήν, να μην αυξηθεί, να φυλάξουμε δηλαδή καλά τα σύνορα. Ώστε και αν αυξηθεί να αυξάνεται με πολύ μικρούς ρυθμούς. Και αυτό πώς θα επιτευχθεί; Με σωστή προστασία. Όχι μόνο με ανθρώπους, συνοριοφύλακες, αλλά και χρήση της τεχνολογίας. Δορυφόρους κάμερες κλπ. Εγώ πιστεύω ότι όπως η χώρα θωράκισε τα σύνορά της την περίοδο των Ολυμπιακών, έτσι μπορούν να γίνουν και τώρα, αρκεί να το θελήσουμε. Και μάλιστα το κόστος. - γιατί κάποιοι θα επικαλεστούν ότι είναι τεράστιο το κόστος-του να φιλοξενείς παράνομους μετανάστες στην χώρα σου, είναι πολύ υψηλότερο από το να φτιάξεις ένα σύστημα προστασίας των συνόρων τέτοιο ώστε να μπαίνουν πολύ πολύ λίγοι. Δηλαδή: Τα έξοδα για την σίτιση, για στέγη, τα έξοδα των παιδιών τους που πάνε στα σχολεία, τα έξοδα άλλων επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας, Επίσης και κάποια άλλα αφανή έξοδα, όπως αυτά που σχετίζονται με την αύξηση της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Αυτά όλα έχουν ένα τεράστιο κόστος το οποίο κανείς δεν έχει υπολογίσει. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό το κόστος αν υπολογιστεί θα είναι τουλάχιστον ίσο μάλλον και μεγαλύτερο από το να προστατευθούν τα σύνορα.
Επίσης, άμεσος επαναπατρισμός. Δηλαδή: Συλλαμβάνουμε κάποιους; Βλέπουμε αν έχουν κάποιο σοβαρό αίτημα για άσυλο. Αν δεν έχουν, επαναπατρισμό στην χώρα τους. Βέβαια και ο επαναπατρισμός, αυτό ξέχασα να σας το πω, έχει τεράστιο κόστος. Μας συμφέρει ουσιαστικά να τους δυσκολεύουμε να μπούνε, παρά να μπαίνουν και μετά να τους γυρίζουμε στην χώρα τους. Εκεί μπορεί να βοηθήσει και η Ε.Ε. Επειδή το πρόβλημα είναι και πανευρωπαϊκό, μπορεί αυτή να πιέσει τις διάφορες χώρες που αρνούνται να δεχθούν παράνομους μετανάστες που έχουν έλθει από αυτές, να τους δεχθούν, με το να τους πει ότι θα πάρουν ή δεν θα πάρουν κάποια βοήθεια., αν δεν συμμορφωθούν. Και το τελευταίο, γιατί είναι τρεις οι άξονες δράσης για την παράνομη μετανάστευση. Οι δύο ήταν οι προηγούμενοι. Το τρίτο είναι το να υπάρξουν πάρα πολύ αυστηρές κυρώσεις προς τους εργοδότες. Γιατί ο άνθρωπος έρχεται στην χώρα; Γιατί ξέρει ότι θα βρει δουλειά. Γιατί έχει έλθει ο ξάδερφός του από το Πακιστάν, και λέει, έχω βρει δουλειά, έλα και συ. Αν ήξεραν ότι δεν θα βρουν, δεν θα ερχόντουσαν, θα φεύγανε. Και πώς δεν θα βρουν δουλειά; Αν δεν τους πάρει ο εργοδότης. Πώς δεν θα τους πάρει ο εργοδότης; Αν του γίνουν πολύ ακριβοί! Πώς θα γίνουν πολύ ακριβοί; Με το εάν κάποιος συλληφθεί να έχει παράνομους εργαζόμενους, να έχει βαρύτατα πρόστιμα. Επίσης μπορεί να επωμίζεται και μέρος των εξόδων για την σίτισή τους αλλά και τον επαναπατρισμό τους. Αν κάποιος επωμισθεί όλο αυτό το κόστος - βλ. κατασκευαστικές εταιρείες, πιστεύετε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες οικοδόμοι θα ήταν τόσο μεγάλο; Ή οι Έλληνες ανειδίκευτοι;

Κύριε Κολοβέ, ευχαριστούμε για όσα μας είπατε. Είναι βέβαιον ότι θα μας πείτε ακόμη περισσότερα στην Ημερίδα που διοργανώνει στις 9 Σεπτεμβρίου στο "President" ο "Ελεύθερος Κόσμος".
Ναι, φυσικά, θα πούμε πάρα πολλά εκεί, που δεν λέγονται σε μία συνέντευξη.

Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κολοβέ
Και εγώ σας ευχαριστώ.

Μια κεντρική ιδέα που διατρέχει τη μαρξιστική θεωρία και πράξη είναι το ζήτημα της ταξικής συνείδησης: η πεμπτουσία της επαναστατικής πράξης. Η χειραφέτηση των εργαζομένων είναι αδύνατη χωρίς την ωρίμανση, πολιτική και πνευματική του προλεταριάτου. Χωρίς δηλαδή να έχει ταξική συνείδηση. Κι αυτή η ταξική ωρίμανση (ταξική συνείδηση) κατακτάται μέσα από μακρούς ιστορικούς αγώνες και είναι μια δύσκολη και περίπλοκη διαλεκτική διαδικασία.
Σήμερα όλα τα κεκτημένα της διαλεκτικής ιστορικής ωρίμανσης επιχειρεί η Νέα Τάξη να τα καταργήσει. Το πρακτικό πολιτικό εργαλείο γι αυτό το μακάβριο έργο είναι η εισαγωγή-εισβολή ξένων τριτοκοσμικών εργατών για την αντικατάσταση της εργατικής πρωτοπορίας με εξαθλιωμένους και ταξικά καθυστερημένους αλλοδαπούς και την αποσάθρωση του ιστορικού ιστού της ταξικής συνείδησης. Συμμάχους σε αυτό το εφιαλτικά καταστροφικό της έργο έχει την παραδοσιακή «αριστερά» η οποία στο όνομα μαρξιστικών αφαιρέσεων γυρίζουν το προλεταριάτο στην πρωτόγονη κατάστασή του, εξαρθρώνουν τις ιστορικές του κατακτήσεις και αποτεφρώνουν την ταξική συνείδηση.


«Τάξη καθ’ εαυτήν»

Η εργατική τάξη δεν είναι αυτόματα συνειδητή και επαναστατική. Η εργατική τάξη «καθ’ εαυτήν», είναι η τάξη στην αρχική της «στιγμή», όπως την παράγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, είναι καθαρό στοιχείο της οικονομικής διαδικασίας, απλό «υλικό για εκμετάλλευση». Είναι αυτό που ορίζει η κυρίαρχη τάξη. «Είναι τάξη έναντι του κεφαλαίου, αλλά όχι ακόμα τάξη για τον ίδιο της τον εαυτό της»(Μαρξ: «Αθλιότητα της φιλοσοφίας»).
Στην αρχική αυτή φάση, ως «τάξη καθ’ εαυτήν» δεν έχει συνείδηση του εαυτού της και, φυσικά, των ιδιαίτερων ιστορικών συμφερόντων της. Είναι όχι μόνο υλικά αλλά και ιδεολογικά υποδουλωμένη στην καπιταλιστική τάξη, γιατί η καπιταλιστική τάξη διαθέτει το μονοπώλιο των ιδεών και των όρων της συνείδησης, αλλά και γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στη λειτουργία του καπιταλισμού εμφανίζονται σαν σχέσεις πραγμάτων, αποκτώντας μια «φαντασματικήν αντικειμενικότητα». (Η περίφημη θεωρία του Μαρξ για την αλλοτρίωση, την αποξένωση, την αντικειμενοποίηση).
ΜΟΝΙΜΗ επιδίωξη του κεφαλαίου είναι να συμπιέζει την εργατική τάξη προς αυτό το «καθ’ εαυτήν», να την κρατά στην κατάσταση του «υλικού» για εκμετάλλευση, του αντικειμένου. Αυτό σήμερα επιδιώκεται με τα «ανοικτά σύνορα» και την αθρόα εισαγωγή ξένων, δραματικά καθυστερημένων σκλάβων. Από δω απορρέουν και τα νέα ιδεολογήματα του κεφαλαίου περί αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού, ιδεολογήματα που τα τραγουδούν στην πρώτη γραμμή τα «αριστερά» προπαγανδιστικά φερέφωνα της Νέας Τάξης και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Όλοι από κοινού αγωνίζονται να «ρίξουν» την εργατική τάξη στην κατάσταση του «υλικού» για εκμετάλλευση…


«Τάξη δι’ εαυτήν»

Πώς γίνεται η εργατική τάξη από «τάξη καθ’ εαυτήν» σε «τάξη δι’ εαυτήν», δηλαδή πολιτική τάξη για τον εαυτό της; Γίνεται μέσω μιας μακράς διαδικασίας αγώνων που είναι υποχρεωμένη να κάνει, με την ανάπτυξη και το βάθεμα της ταξικής πάλης που τις επιβάλλουν οι όροι ύπαρξής της μέσα στο σύστημα.
Οι δυσκολίες βεβαίως είναι τεράστιες. Δεν είναι ποτέ δυνατόν μέσα σε μια νύχτα, με τη δράση τους οι πλατιές μάζες να αποκτήσουν συνείδηση του ιστορικού τους ρόλου, δηλαδή ταξική. Και ούτε είναι ποτέ δυνατόν αυτή η συνείδηση να αποκτηθεί αυτόματα από τη δράση τους. Στη διαδικασία της συνειδητοποίησης «παρεμβαίνει» κι ένας άλλος παράγοντας καταλυτικός: ο ρόλος της πρωτοπορίας και του επαναστατικού φορέα.
Και εδώ όμως δολοφονούν πολλοί αριστεροί τη διαλεκτική του μαρξισμού. Άλλοι αποκόβουν την πρωτοπορία και το επαναστατικό κόμμα από τις «μάζες», τα φετιχοποιούν και ολισθαίνουν στη «θεωρία» μιας ελίτ «επαναστατών» που τα ξέρουν όλα και «υπαγορεύουν» αυτοί, με διαταγές και τελεσίγραφα τη συνείδηση στο προλεταριάτο. Αυτό το κακέκτυπο της Λενινιστικής Θεωρίας για το ρόλο της πρωτοπορίας είναι ο γραφειοκρατισμός και οι ποικίλες σέχτες.
Άλλοι πάλι θεοποιούν το Αυθόρμητο των μαζών και βλέπουν την ταξική συνείδηση να δημιουργείται εκ των κάτω, ως αυτόνομο προϊόν των λαϊκών αγώνων.
Μεταξύ όμως της εργατικής τάξης, της πρωτοπορίας και του κόμματος υπάρχει μία άρρηκτη σχέση, μια διαλεκτική σχέση. Ο Μαρξ κάνει λόγο για ένωση της «σκεπτόμενης ανθρωπότητας» με την «πάσχουσα ανθρωπότητα». Ο Μαρξ πουθενά δεν διαφοροποιεί τα πράγματα. Δηλαδή από τη μια να είναι η κατηγορία των βασανισμένων που να ζουν στην αθλιότητα και να εξεγείρονται τυφλά και από την άλλη, η κατηγορία των ανθρώπων που στοχάζονται, που βλέπουν καθαρά και έχουν ως αποστολή να σκέφτονται γι τους βασανισμένους, να αποφασίζουν γι αυτούς, να τους προμηθεύουν ιδέες και αλήθειες. Την πρωτοπορία και τις μάζες ο Μαρξ τα αντικρίζει σαν ολότητα, σαν διαλεκτική σχέση ανάμεσα «στην πάσχουσα ανθρωπότητα που σκέφτεται και στη σκεφτόμενη ανθρωπότητα που καταπιέζεται». Και το επαναστατικό κόμμα είναι το απόσταγμα αυτής της διαλεκτικής σχέσης.
Πάνω σε αυτή τη διαλεκτική σχέση, το συγκροτημένο προλεταριάτο μέσα στο έθνος-κράτος σε πολιτική τάξη, αποκτάει τη σοσιαλιστική του συνείδηση. Πάνω σε αυτή τη σχέση στηρίζεται η θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης, όπως και η λενινιστική θεωρία του κόμματος.


Το σοσιαλιστικό κίνημα

Το αυθεντικό σοσιαλιστικό κίνημα υπάρχει όταν το ιστορικό υποκείμενο που επωμίζεται το ρόλο της ανατροπής του καπιταλισμού εκφράζεται μέσα από την οργάνωση της πρωτοπορίας του, το κόμμα. «Το κόμμα είναι το ιστορικό εργαλείο με τη βοήθεια του οποίου η τάξη αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Όταν λέμε ‘’η τάξη είναι πάνω από το κόμμα’’, σημαίνει πως βεβαιώνουμε ότι η τάξη στην πρωτόγονή της κατάσταση είναι πάνω από την τάξη που τείνει να αποκτήσει την ταξική της συνείδηση. Αυτό δεν είναι μονάχα λαθεμένο, αλλά και αντιδραστικό»(Τρότσκι).
Η ανάγκη του επαναστατικού κόμματος απορρέει ακριβώς από το γεγονός ότι το προλεταριάτο δεν γεννιέται με πανέτοιμη την κατανόηση των ιστορικών του συμφερόντων. Το καθήκον του κόμματος είναι, μέσα από την πείρα του αγώνα, να αποκτήσει το προλεταριάτο συνείδηση του ιστορικού του ρόλου. Και αυτή η ακριβοπληρωμένη πείρα των αγώνων, τα κεκτημένα της πολιτικής συνείδησης είναι υπερπολύτιμα εφόδια. Το σοσιαλιστικό κίνημα πρέπει να τα διαφυλάττει σαν κόρη οφθαλμού και όχι να τα θυσιάζει στο όνομα των «ταξικών αδελφών» που εισβάλλουν σκορπώντας κάθε είδους κεκτημένου και πολτοποιώντας κάθε ιστορική κατάκτηση της αγωνιστικής πολιτικής συνείδησης (όπως συμβαίνει σήμερα με τους μετανάστες).
Αποτελεί το αλφάβητο του μαρξισμού τούτο: Το προλεταριάτο προχωρεί προς την απόκτηση της ταξικής συνείδησης περνώντας όχι από τις βαθμίδες του σχολείου, αλλά μέσα από την πάλη των τάξεων που είναι αδιάκοπη. Μια πάλη πολυσύνθετη: οικονομική, εθνική, πολιτική. Από αυτές τις συνθετικές εμπειρίες των οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πόσο πολύτιμες είναι αυτές οι ιστορικές κατακτήσεις και εμπειρίες των οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης για το σοσιαλιστικό κίνημα. Και πόσο εγκληματικό και αντεπαναστατικό είναι να αποδέχεσαι, ακόμα και να συμβάλλεις στην άλωση αυτών των ιστορικών εμπειριών από την εισβολή καθυστερημένων μαζών, χωρίς καμία οικονομική, εθνική και πολιτική εμπειρία αγώνων.
Σοσιαλιστικό κίνημα, συνακόλουθα και ταξική συνείδηση του προλεταριάτου δεν μπορεί να υπάρξουν χωρίς αυτά τα ιστορικά αποθέματα των αγώνων, χωρίς τις δεξαμενές των κατακτήσεων του προλεταριάτου από τους οικονομικούς, εθνικούς και πολιτικούς αγώνες του.
Αυτοί οι αγώνες καθιστούν το ευρωπαϊκό προλεταριάτο στην πρωτοπορία. Αυτοί οι πολύχρονοι και αιματηροί οικονομικοί, εθνικοί και πολιτικοί αγώνες της ελληνικής εργατικής τάξης την καθιστούν μία από τις πιο πολιτικά συνειδητές τάξεις του κόσμου. Γι’ αυτό θέλουν να τη διαλύσουν και να την αντικαταστήσουν με σκλάβους χωρίς ιστορία, χωρίς αγώνες, χωρίς συνείδηση. Και στο έργο αυτό της Νέας Τάξης πολύτιμος αρωγός είναι, δυστυχώς, η …Αριστερά!!!
Η έννοια της ταξικής συνείδησης είναι η πεμπτουσία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η «ταξική συνείδηση του προλεταριάτου είναι η ιστορία που αποκτάει αυτοσυνειδησία», μας λέει εύστοχα ο Λούκατς. Αυτή την ιστορία, αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο του σοσιαλισμού, τον υποτιμούν βάναυσα κάποιοι «υπερεπαναστάτες» που μεθούν με τις «ταξικές» φράσεις, ακρωτηριάζουν τη σοσιαλιστική θεωρία και έχουν μεταλλαχτεί σε φερέφωνα των Νέων Ιδεών.


Η λενινιστική αντίληψη για το κόμμα της πρωτοπορίας

Μια από τις κύριες ιδέες του «Τι να κάνουμε;», του Λένιν, που διατηρεί όλη την καθολική της αξία και σήμερα είναι ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να φτάσει σε μια συνολική συνείδηση της καπιταλιστικής πραγματικότητας, της ίδιας του της ύπαρξης, παρά μόνο μέσω μιας γενικευμένης κοινωνικής πρακτικής, δηλαδή μέσω μιας πρακτικής πολιτικής. Ακριβέστερα, μπορεί να φτάσει σε ταξική συνείδηση, στην ανώτερή της έκφραση, μόνο αυτή η μειοψηφία της εργατικής τάξης που είναι έτοιμη και ικανή να ακολουθήσει μια μόνιμη πολιτική δραστηριότητα ακόμα και σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος των μαζών. Πάνω σε αυτή την υλιστική βάση και τη διαλεκτική σχέση της πρωτοπορίας με τη μάζα στηρίζει ο Λένιν τη δημιουργία του κόμματος της πρωτοπορίας.
Έτσι, λοιπόν, το κόμμα της πρωτοπορίας λειτουργεί αντικειμενικά ως συλλογική μνήμη της εργατικής τάξης, ως θεματοφύλακας για να μη χαθούν οι συσσωρευμένες εμπειρίες και γνώσεις των γενικευμένων ιστορικών αγώνων. Το κόμμα της πρωτοπορίας εξασφαλίζει τη συνέχεια της συσσώρευσης της συνείδησης ακόμα και στις συνθήκες διακοπής της συνέχειας των αγώνων.
Η οργάνωση της πρωτοπορίας δεν λειτουργεί μόνο ως συλλογική μνήμη της τάξης, αλλά προσπαθεί συνεχώς να μεταδώσει τις συσσωρευμένες γνώσεις από τους περασμένους αγώνες και την περασμένη πείρα στο ανώτερο δυνατό αριθμό προλεταρίων. Αυτή βεβαίως η παιδαγωγική διαδικασία είναι μια διαδικασία διαλεκτική. Οι περασμένες εμπειρίες και γνώσεις δεν μεταδίδονται με τρόπο παθητικό σε ένα πλήθος που θεωρείται ακατάρτιστο και ταξικά καθυστερημένο, μεταδίδονται στην πράξη των αγώνων, ως μεταβολισμός εμπειριών, ως μια συνεχή πλημμυρίδα και αμπώτιδα εντυπώσεων και ιδεών, ανάμεσα στη λιγότερο πολιτικοποιημένη μάζα και την οργανωμένη πρωτοπορία. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένας κώδικας συνεννόησης, μια μίνιμουμ μαγιά κοινών ιστορικών εμπειριών και κοινής συνείδησης. Δηλαδή υπάρχει μια «γλώσσα» κοινών οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων, κοινών παραδόσεων.
Η εισβολή ενός ετερόκλητου πλήθους καθυστερημένων αλλοδαπών, με ξένο «πολιτισμό» και κυρίως χωρίς καμιά ιστορία αγώνων καταστρέφει κάθε λειτουργία μεταβολισμού των εμπειριών, αφανίζει κάθε συνεκτικό ιστό επικοινωνίας και δράσης. Καταλύει τη διαλεκτική σχέση της πρωτοπορίας με τη μάζα και τελικά διαλύει την πρωτοπορία, αλλά και τις μίνιμουμ μορφές συνείδησης των λαϊκών μαζών.
Με την ίδια ακριβώς μέθοδο υπονομεύτηκε εσωτερικά και διαλύθηκε το μπολσεβίκικο κόμμα, και μεταλλάχτηκε σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό.
Είναι γνωστό ότι όσο περισσότερο ένα κόμμα κλείνει μέσα του παθητικά στοιχεία, πολιτικά καθυστερημένα, τόσο περισσότερο διευκολύνει τη γραφειοκρατικοποίηση. Όσο περισσότερο ένα κόμμα της πρωτοπορίας αποτελείται αποκλειστικά από ενεργητικούς αγωνιστές, τόσο περισσότερο είναι προστατευμένο από τη γραφειοκρατική γάγγραινα. Ο εκφυλισμός του μπολσεβίκικου κόμματος άρχισε από τη στιγμή που εισέβαλαν παθητικοί οπαδοί. Πνίγηκαν τα πρωτοπόρα στοιχεία του και ισοπεδώθηκε η επαναστατική του συνείδηση μέσα στο πλήθος των πολιτικά καθυστερημένων χειροκροτητών.
Αυτό ακριβώς μεθοδεύουν και προωθούν σήμερα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, με όργανα τους αλλοδαπούς…


ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: ιστορική κατάκτηση

Μία μεγάλη ιστορική κατάκτηση του εργατικού κινήματος ήταν το συνδικάτο. Αυτή η κατάκτηση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί έξω από τα πλαίσια του καπιταλιστικού εθνικού κράτους. Το έθνος-κράτος και όλοι οι πυλώνες του (κοινοβούλιο, συνδικάτα, κόμματα κλπ) αποτελούν το απόσταγμα της προοδευτικής φάσης του καπιταλισμού. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια συγκροτήθηκε η εργατική τάξη σε πολιτική τάξη.
Η εργατική τάξη και γενικά ο εργαζόμενος λαός έχει δύο «υποστάσεις». Η μια του κατάσταση είναι ότι αποτελεί το αντικείμενο της καπιταλιστικής παραγωγής. Δηλαδή αποτελεί παράγοντα της αστικής παραγωγής και ως εκ τούτου έχει ιδιαίτερα συμφέροντα και την ανάλογη συνείδηση που εκφράζεται μέσα από τους συνδικαλιστικούς αγώνες.
Η άλλη «υπόσταση» είναι η ιστορική. Η ιδιαίτερη θέση που κατέχει το προλεταριάτο στο ΣΥΝΟΛΟ των κοινωνικών σχέσεων και στη δυναμική τους, του προσδίδουν έναν ιδιαίτερο ρόλο: ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ.
Η συνδικαλιστική πάλη βεβαίως και τα συνδικάτα ανταποκρίνονται στην αστική υπόσταση των εργαζομένων. Είναι «αστικά όργανα», τα εργαλεία διαπραγμάτευσης της εργασίας με το Κεφάλαιο. Από την ίδια τη φύση τους και τη λειτουργία δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια του καπιταλιστικού καθεστώτος.
Στη δεύτερη υπόσταση των εργαζομένων ανταποκρίνεται το πολιτικό κόμμα. Το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Συνεπώς η συνδικαλιστική πολιτική των εργαζομένων είναι ακριβώς η αστική πολιτική τους!
Η ταξική συνείδηση, είναι η σοσιαλιστική συνείδηση, η συνείδηση που ανταποκρίνεται στην ιστορική υπόσταση της εργατικής τάξης. Η συνείδηση που απορρέει, ΟΧΙ αυτόματα, αλλά ενσταλάζεται από την επαναστατική πρωτοπορία στην εργατική τάξη, μέσα από τους αγώνες, όχι τους συνδικαλιστικούς, αλλά τους πολιτικούς αγώνες που γεννιούνται από τις κοινωνικές συγκρούσεις στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις (ταξικές) γεννιούνται στην περιοχή των παραγωγικών σχέσεων, αλλά ρυθμίζονται στο πολιτικό επίπεδο.
Τα οικονομικά συμφέροντα, ωστόσο, των εργαζομένων, δηλαδή η συνδικαλιστική πάλη (αστική υπόσταση) παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ταξική τους διαπαιδαγώγηση και συνειδητοποίηση.
Χωρίς αυτή τη μίνιμουμ μορφή οργάνωσης και συνείδησης δεν μπορεί η εργατική τάξη να φτάσει απευθείας στην ιστορική και πολιτική της αυτοσυνείδηση. Η οικονομική, συνδικαλιστική πάλη προσφέρει καθοριστικά μαθήματα.
1). Αποδείχνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα. Αποφασιστικός παράγοντας μαζικότητας των αγώνων.
2). Δείχνει αυτούς που αντιτίθενται σε αυτά τα συμφέροντα, τους εχθρούς: Τα αφεντικά, το κράτος, την κυβέρνηση και τους ποικίλους και πολύχρωμους «βοηθούς» τους!!!
3). Έτσι δημιουργείται μια πρώτη μορφή συλλογικής συνείδησης, που μπορεί να μην είναι επαναστατική, αλλά ΑΚΡΩΣ απαραίτητη, «μαγιά» για ανώτερες μορφές πολιτικής συνείδησης.
Αυτά λοιπόν και τα πρώτα έμβρυα συλλογικής συνείδησης επιχειρεί να αλώσει η Νέα Τάξη. Η εισαγωγή-εισβολή ξένων εργατών αποδομεί και τους οικονομικούς όρους και τους πολιτικούς όρους οργάνωσης της τάξης.
Αποδομεί και αλώνει τα συνδικάτα. Διότι μια κι αυτά είναι όργανα διαπραγμάτευσης της εργασίας με το κεφάλαιο, οι όροι αυτοί κονιορτοποιούνται αφού το κεφάλαιο έχει πληθώρα δούλων να χρησιμοποιήσει. Η δύναμη των οργανωμένων υπονομεύεται καταλυτικά. Τα συνδικάτα απομαζικοποιούνται και γίνονται σφραγίδες του κεφαλαίου, με μια γραφειοκρατία ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Καταντούν διακοσμητικά ντεκόρ που θα εγγράφουν αύριο εξαγορασμένους, αντί πινακίου φακής, αλλοδαπούς που θα ψηφίζουν διατεταγμένα.
Το τίναγμα των συνδικάτων στον αέρα, αυτής της ιστορικής κατάκτησης, ουσιαστικά τινάζει και τις προϋποθέσεις για στοιχειώδη πολιτική μορφή οργάνωσης του προλεταριάτου. Αφανίζεται και αυτή η «μαγιά» της συλλογικής συνείδησης.
Οι εισαγώγιμοι αλλοδαποί δεν διαθέτουν ούτε αυτή τη μίνιμουμ συνδικαλιστική συνείδηση και ούτε υπάρχει καμιά δυνατότητα να την αποκτήσουν όταν αυτά τα όργανα πάλης κατεδαφίζονται.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς σε ποια οπισθοδρόμηση μας οδηγεί η εισβολή των νέων σκλάβων. Πίσω σε ιστορικά στάδια δουλείας!!!

Το αδιέξοδο της Ελλάδας
Με 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους
και με 1,5 εκατομμύριο ξένους εργάτες

Αυτό είναι το σχέδιο των μεγαλοκαπιταλιστών που ο τελειωτικός σκοπός τους είναι: Να αντικαταστήσουν τον εργαζόμενο ελληνικό λαό, με πρωτόγονους και υποτακτικούς ξένους εργάτες, με ανύπαρκτη πολιτική και ταξική συνείδηση.

Το σχέδιο όμως για τη διάσωση του εργαζόμενου ελληνικού λαού είναι εντελώς διαφορετικό και απαιτεί άμεσα: Την αύξηση της γεννητικότητάς του, και τον περιορισμό των ξένων στους εντελώς αναγκαίους, και όταν δεν υπάρχουν Έλληνες άνεργοι.

1. Όλα τα γεγονότα επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι το στρατηγικότερο σχέδιο το οποίο εφαρμόζει απαρέγκλιτα τα τελευταία χρόνια σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη, είναι το σχέδιο της ραγδαίας εθνολογικής αλλαγής του πληθυσμού της Ελλάδας.

Πρώτοι οι εφοπλιστές αντικατέστησαν το ενενήντα τοις εκατό των Ελλήνων ναυτεργατών με ξένους. Εν συνεχεία, το μεγάλο και μικρό κατασκευαστικό κεφάλαιο αντικατέστησε όλους σχεδόν τους Έλληνες οικοδόμους επίσης με ξένους. Εδώ και χρόνια ο ΣΕΒ εκθειάζει με τις επίσημες εκθέσεις του τη χρησιμότητα της μετανάστευσης. Όλα σχεδόν τα αστικά συγκροτήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με επικεφαλής την "Καθημερινή", το "Βήμα" και την "Ελευθεροτυπία", προπαγανδίζουν λυσσαλέα την εισαγωγή ξένων εργατών. Και όλα τα κόμματα, ακόμα και η δεξιά Νέα Δημοκρατία, ακολουθώντας τις αυστηρές διαταγές της αστικής τάξης, υπηρετούν πιστά το ίδιο σχέδιο.

Το σχέδιο της αστικής τάξης για μαζική εισαγωγή εκατομμυρίων από τριτοκοσμικούς πληθυσμούς δεν γίνεται για να καλύψει νέες θέσεις εργασίας, αφού είναι γνωστό ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν έχει δημιουργήσει νέες θέσεις, αλλά μάλλον τις έχει μειώσει. Η Ελλάδα δεν είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα, όπως ήταν κάποτε η ανοικοδομούμενη ματαπολεμική Γερμανία ή η ραγδαία αναπτυσσόμενη Αμερική. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι σκοπός της αστικής τάξης είναι η αφαίρεση των θέσεων εργασίας από τους "απαιτητικούς" Έλληνες και η αντικατάστασή τους με υποτακτικούς τριτοκοσμικούς ξένους, με ανύπαρκτη ταξική συνείδηση. Γι' αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε απ΄τη μια πλευρά ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες ανέργους και απ' την άλλη ενάμισι εκατομμύριο ξένους εργαζόμενους στη χώρα.

Είναι λοιπόν τεράστιο ψέμα ότι κάτω απ΄ τις σημερινές συνθήκες "οι ξένοι δεν παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων".

Το σχέδιο όμως αυτό δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας αλλά στοχεύει στην ίδια την εθνολογική σύνθεση της Ελλάδας. Η αστική τάξη δεν θέλει την Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από τον Ελληνικό λαό, γι' αυτό θέλει να εγκαταστήσει μόνιμα σαν αναπόσπαστο τμήμα της χώρας εκατομμύρια ξένους. Τους ξένους αυτούς τους θέλει κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ακίνδυνους, πολιτικά ανίδεους και θρησκευτικά ελεγχόμενους. Γι' αυτό σχεδιάζει τη μαζική εισαγωγή μουσουλμάνων, που πληρούν περισσότερο τις παραπάνω προδιαγραφές. Μάλιστα, για να επιταχύνει την εθνολογική αλλοίωση της χώρας, έχει εγκαταλείψει τελείως αβοήθητη την ελληνική οικογένεια, χωρίς κίνητρα για την απόκτηση παιδιών, χωρίς βρεφονηπιακούς σταθμούς, χωρίς γονικές άδειες και επιδόματα, και έχει καταδικάσει τους Έλληνες να έχουν το χαμηλότερο δείκτη γεννητικότητας στην Ευρώπη. Ξέροντας ότι την ίδια στιγμή, οι καθυστερημένοι ξένοι πληθυσμοί που ζουν στην Ελλάδα, λόγω συνήθειας και χαμηλότατων απαιτήσεων τεκνοποιούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

2. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν την πιστή τήρηση του σχεδίου αυτού.

Απ' τη μια μεριά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, στερούμενος άλλωστε προσωπικά ελληνικής εθνικής συνείδησης, επέλεξε για την υπερνομαρχία Καβάλας - Δράμας - Ξάνθης μια κατ' ουσίαν Τουρκάλα υποψήφια, τη στιγμή που το 90% του πληθυσμού της υπερνομαρχίας είναι ελληνικός. Με την κίνησή του αυτή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί θρασύτατα να πείσει τον ελληνικό λαό όχι απλά να δεχτεί την εισαγωγή εκατομμυρίων μουσουλμάνων και Τούρκων, αλλά και να υποταχθεί πολιτικά σε αυτούς, παραδίδοντάς τους τη διακυβέρνηση της χώρας.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η πρότασή του να δοθούν με συνταγματική διάταξη στους ξένους πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

Απ' την άλλη, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, δείχνει πρωτοφανή ανοχή στην τουρκική επιθετικότητα, παρά το θάνατο του Έλληνα πιλότου, προκειμένου να υποστηρίξει με νύχια και με δόντια την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σκοπός των ελληνικών κυβερνήσεων είναι να πετύχουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., έτσι ώστε να γίνει εύκολη η εισαγωγή εκατομμυρίων καθυστερημένων μουσουλμάνων από τα βάθη της Τουρκίας υπό την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα δύο μεγάλα ελληνικά αστικά κόμματα εξακολουθούν να τηρούν πιστά το σχέδιο. Και βέβαια ακολουθούνται κατά πόδας από όλο το συρφετό της λεγόμενης "αριστεράς", που έχει αναγορευθεί στο μεγαλύτερο εχθρό του ελληνικού λαού, πλασάροντας την αντικατάστασή του σαν "φιλανθρωπία", "διεθνισμό" και "αντιρατσισμό".

3. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση προωθεί σειρά μέτρων, όπως η ιδιωτικοποίηση οργανισμών και υπηρεσιών, η σκανδαλώδης εύνοια στους εφοπλιστές (που όμως δεν αργκούνται στην απελευθέρωση ναύλων και δρομολογίων και τα απαιτούν όλα), η προσπάθεια ανοίγματος του ασφαλιστικού και ούτω καθεξής.

Ένα απ΄ τα σημαντικότερα μέτωπα που έχει ανοίξει αυτόν τον καιρό είναι της παιδείας, την οποία προσπαθεί να καθυποτάξει στο κεφάλαιο και να ιδιωτικοποιήσει, χτυπώντας συγχρόνως τα δικαιώματα των φοιτητών, οι οποίοι όμως αντιδρούν με ένα πλατύ κύμα καταλήψεων.

4. Στο διεθνές πεδίο, το σημαντικότερο γεγονός που πρέπει οπωσδήποτε να επισημάνουμε, είναι η νέα στρατιωτική συμμαχία των μεγάλων σταλινοκαπιταλισμών της Ρωσίας και της Κίνας, υπό τον τίτλο "Σύμφωνο της Σαγκάης". Το στρατιωτικό Σύμφωνο της Σαγκάης, που αυτόν τον καιρό πραγματοποιεί στρατιωτικές ασκήσεις στη Ρωσία και αλλεπάλληλες συσκέψεις στην Κίνα, αποτελεί μια νέα συμμαχία ανάμεσα στα δύο αυτά βάρβαρα νεοκαπιταλιστικά καθεστώτα, που τα συνδέει στενά η κοινή σταλινική καταγωγή τους.

Μάλιστα, το Σύμφωνο αυτό φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα αποτελεί το βασικό υποστηρικτή του ισλαμικού φανατισμού, που εκφράζεται κυρίως από τα πυρηνικά εξοπλιστικά σχέδια του Ιράν. Άλλωστε, τόσο ο ρωσοκινεζικός σταλινοκαπιταλισμός, όσο και ο ισλαμικός φανατισμός της άρχουσας τάξης των πετρελαίων, έχουν σαν κοινή απώτερη καταγωγή το σύστημα του ασιατικού δεσποτισμού.

Αν και δεν ξέρουμε πόσο θ' αντέξει η ευρύτερη αυτή συμμαχία σε βάθος χρόνου, εντούτοις τη στιγμή αυτή είναι ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός.

5. Επίσης στο διεθνές πεδίο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις μεγάλες δυσκολίς του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Η εγχώρια παραγωγή και οι εξαγωγές της Ευρώπης αντιμετωπίζουν με τρόμο την απειλή που εκτοξεύτηκε εκ μέρους των ΗΠΑ ότι η αμερικανική κυβέρνηση σκέφτεται να υποτιμήσει το δολάριο κατά 30-40% προκειμένου να υποστηρίξει τη δική της παραγωγή και τις δικές της εξαγωγές. Καταρρίπτοντας το μύθο περί "ισχυρού ευρώ" και "ανίσχυρου δολαρίου", ο αμερικανικός καπιταλισμός δείχνει ότι όχι απλά θέλει το σημερινό φτηνό δολάριο, αλλά σκέφτεται να το υποτιμήσει ακόμα περισσότερο, καταφέροντας συντριπτικό πλήγμα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που λίγο αφού μαθεύτηκαν τα αμερικανικά σχέδια, εκδηλώθηκε μίνι-κραχ στα χρηματιστήρια Ευρώπης και Ελλάδας.

6. Απέναντι σε όλα αυτά τα δεδομένα της πολιτικής κατάστασης, ο ελληνικός λαός γενικότερα και κυρίως η ελληνική εργατική τάξη, πρέπει χωρίς κανένα φόβο να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους. Πρέπει ν' αδιαφορήσουν για τον κίνδυνο να τους χαρακτηρίσουν οι διάφοροι πληρωμένοι κοντυλοφόροι "ρατσιστές", και να πάρουν ξεκάθαρη θέση που θα απαρτίζεται από τα παρακάτω δύο σκέλη:

Πρώτον να δοθούν κίνητρα και βοηθήματα στον εργαζόμενο ελληνικό λαό, υπό μορφή τόσο κοινωνικών, όσο και οικονομικών παροχών, για να αυξήσει τη γεννητικότητά του. Και δεύτερον, να περιοριστεί ο αριθμός των ξένων που ζουν στην Ελλάδα σε τόσους όσους αντέχει η ελληνική οικονομία, δηλαδή σε τόσους όσους μπορούν να απασχοληθούν χωρίς να προκαλείται ανεργία στους Έλληνες εργαζόμενους.

Πιστεύουμε ότι αργά ή γρήγορα αυτά τα αιτήματα θα γίνουν πλατιά αποδεκτά απ΄ τον ελληνικό λαό, που καταλαβαίνει τι συμβαίνει πολύ καλύτερα απ' ό,τι νομίζουν οι εκμεταλλευτές του. Πιστεύουμε βαθιά ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει την ιστορία του και τις εκατόμβες των μαρτύρων που θυσιάστηκαν για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας του. Και τελικά πιστεύουμε ότι δεν θα επιτρέψει την εξαφάνισή του.

Αθήνα, 31.5.2006
Η Συντακτική Επιτροπή

«Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς»
Αυτό είναι ένα από τα πλέον επίκαιρα συνθήματα του Μάρξ, για την περιφρούρηση της ύπαρξης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της ελληνικής.
Από τη σύνταξη της εφημερίδος