ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ: ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Την προσεχή Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου στο ξενοδοχείο "President", ο "Ελεύθερος Κόσμος" και οι εκδόσεις «Πελασγός» οργανώνουν μια μεγάλη ημερίδα για την Μετανάστευση στην Ελλάδα. Βασικός ομιλητής σ' αυτή την εκδήλωση θα είναι ο γνωστός κοινωνιολόγος και συγγραφέας του "Κουτιού της Πανδώρας" Γιάννης Κολοβός, τον οποίο συναντήσαμε την περασμένη Πέμπτη και μας μίλησε για αυτό το θέμα.

Σήμερα θα δημοσιεύσουμε ένα μικρό μέρος της συνεντεύξεώς του, ενώ η υπόλοιπη θα δημοσιευθεί στο επόμενο φύλλο του "Ε.Κ." και σας βεβαιώνουμε ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Τριανταδύο μόλις ετών, ο κ. Κολοβός θεωρείται ήδη ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ειδικούς στο θέμα της Μετανάστευσης και "Το κουτί της Πανδώρας" του ("Πελασγός" 2004) είναι ένα μεγάλο μπεστ σέλλερ. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες τηλεοπτικά πάνελ και εκδηλώσεις με αντιπάλους τους πιο σκληρούς υπέρμαχους των ξένων Μεταναστών και τους έχει κατατροπώσει. Αριστος χρήστης του διαδικτύου, ο κ. Κολοβός γνωρίζει όσο κανείς άλλος τι συμβαίνει παγκοσμίως στα Μεταναστευτικά θέματα και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα που θα έκαναν τον Πάκη Παυλόπουλο να ντρέπεται.

Πρόσφατα το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής παρουσίασε μία μελέτη σύμφωνα με την οποία η προσφορά των μεταναστών στο ΑΕΠ είναι τόσο θετική, ώστε αν αυτοί απομακρυνόντουσαν θα είχαμε τεράστιο πρόβλημα. Εσάς ποια η άποψή σας επί του θέματος;
Όντως δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα μία μελέτη που έγινε υπό την αιγίδα του ΙΜΕΠΟ για αυτό το θέμα που έδειξε ότι η συμβολή των μεταναστών στο ΑΕΠ φτάνει το 2,6 %. Αυτό τι σημαίνει όμως, για να εξηγήσουμε και στους αναγνώστες που δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουν πολύ καλά τα οικονομικά; Το ΑΕΠ είναι η πίτα, το προϊόν που παράγουμε όλοι μας εδώ στην Ελλάδα. Αρα με το που ήλθαν οι μετανάστες και εργάστηκαν, αυτό αυξήθηκε κατά 2,6%. Προσέξτε: Αυτό είναι η μισή αλήθεια όμως. Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι αυτό αυξήθηκε κατά 2,6%, ενώ όμως ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά τουλάχιστον 7 ή 8 ή 10%. Οπότε έχουμε το γεγονός ότι το συνολικό ΑΕΠ αυξήθηκε, δηλαδή παρήχθηκε περισσότερος πλούτος στην χώρα. Το ουσιαστικό όμως είναι ένα άλλο κριτήριο: Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Δηλαδή το πόσο από αυτόν τον πλούτο αντιστοιχεί στον καθένα από εμάς. Και αυτό μειώθηκε. Γιατί, το ότι οι μετανάστες ας πούμε αύξησαν κατά 8% τον πληθυσμό, ενώ αύξησαν το ΑΕΠ μόνο κατά 2,6%. Αρα το κατά κεφαλήν, δηλαδή ο πλούτος που αντιστοιχεί στον καθένα μας, είναι πλέον λιγότερος. Αρα στην ουσία σαν άτομα, φτωχύναμε. Επίσης, αυτό στο οποίο δεν επικεντρώνει το ΙΜΕΠΟ, είναι το γεγονός ότι η εισροή των μεταναστών και η εργασία τους στην Ελλάδα συνεπάγεται μία αναδιανομή του εισοδήματος. Δηλαδή αυτό το 2,6% της αύξησης στην οποία συμμετείχαν οι μετανάστες, δεν μοιράστηκε ισόποσα. Οι πλούσιοι κερδίζουν με την εισροή των μεταναστών και οι φτωχοί χάνουν. Γιατί; Γιατί οι φτωχοί, ιδίως οι ανειδίκευτοι εργάτες, ανταγωνίζονται με τους μετανάστες για τις θέσεις εργασίας σε αυτούς τους συγκεκριμένους κλάδους και άρα το ημερομίσθιό τους μειώνεται, ενώ οι πλουσιότεροι που -τουλάχιστον μέχρι αυτή την χρονική στιγμή - δεν ανταγωνίζονται τους μετανάστες, γιατί δεν κάνουν τις ίδιες δουλειές, έχουν το κέρδος, γιατί έχουν τον φτηνό κηπουρό, την φθηνή καμαριέρα, την φθηνή γκουβερνάντα.

Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι για το μέσο Έλληνα θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχε αυτό το τεράστιο κύμα μετανάστευσης;
Ο μέσος Έλληνας, είναι μια ιδεατή εικόνα, δεν υπάρχει. Αυτό που μπορούμε σίγουρα να πούμε, είναι ότι για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα - περίπου το 15 -20% του πληθυσμού, σίγουρα θα ήταν καλύτερα αν οι μετανάστες δεν είχαν έλθει όπως ήλθαν, δηλαδή παρανόμως και δεν είχαν νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων. Σίγουρα όλοι θα ήμασταν καλύτερα αν είχε γίνει μια σωστή μεταναστευτική διαδικασία. Δηλαδή αν είχαμε οργανωθεί και είχαμε υπολογίσει, σε ποιους κλάδους, για πόσο χρονικό διάστημα έχουμε και πόσες θέσεις εργασίας δεν μπορούν να καλυφθούν από Έλληνες ή υπηκόους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατόπιν, συντεταγμένα και από χώρες της δικής μας επιλογής, να διαλέξουμε τους αλλοδαπούς που θα χρειαζόμασταν.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα μας, ο "Ε.Κ.", μαζί με τις εκδόσεις «Πελασγός», διοργανώνουν στο ξενοδοχείο President μία ημερίδα για το θέμα της μετανάστευσης. Από ότι γνωρίζω θα είστε ομιλητής.
Θέλω να ευχαριστήσω τον «Ελεύθερο Κόσμο», για την τιμή αυτή που μου κάνει. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμη αυτή η εκδήλωση και παροτρύνω όποιους άλλους έχουν ενδιαφέρον για το θέμα να διοργανώσουν τέτοιες εκδηλώσεις, γιατί θωρώ ότι είναι ένα θέμα το οποίο ενώ απασχολεί ένα σημαντικό κομμάτι των συμπατριωτών μας, από ότι τουλάχιστον φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, δεν έχει συζητηθεί καθόλου, γιατί ακριβώς τόσο τα κατεστημένα ΜΜΕ όσο και τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα, δεν θέλουν να το αγγίξουν ακριβώς επειδή είναι φλέγον και επειδή η θέση τους είναι αντίθετη από αυτή που διαισθητικά έχει η Ελληνική κοινή γνώμη. Θεωρώ ότι είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Ε.Κ. να ανοίξει αυτό το θέμα, να αρχίσει η συζήτηση. Και θεωρώ πολύ χρήσιμο να γίνουν και άλλες. Θεωρώ επίσης ότι είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις όχι μόνο μεταξύ ανθρώπων που έχουν περίπου την ίδια οπτική γωνία, αλλά και να υπάρχουν και συζητητές που θα έχουν την αντίθετη. Ώστε να υπάρξει αντίλογος, διάλογος. Αυτός ο οποίος έχει εμπιστοσύνη στα επιχειρήματα και τα στοιχεία του, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Και προσωπικά εγώ, τίθεμαι στην διάθεση του οποιουδήποτε θα ενδιαφερόταν για μια τέτοια συζήτηση, όχι μόνο για να είμαι ομιλητής, αλλά και για να παράσχω στοιχεία, ώστε να γίνει μία σωστή και πλήρης συζήτηση.

Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Το 50% των μεταναστών κατάγονται από μία όμορη χώρα. Μιλάμε για τους εξ Αλβανίας μετανάστες. Αυτό τι είδους επιπτώσεις μπορεί να έχει;
Κοιτάξτε, εγώ απλά θα σας πω ότι σύμφωνα με τον διαπρεπέστερο ίσως καθηγητή σε θέματα οικονομικής μετανάστευσης, τον George Borjas, οι άδειες παραμονής και εργασίας που πρέπει να δίνονται - και μιλάει για τις ΗΠΑ - μέσα σε έναν χρόνο, δεν πρέπει η κάθε εθνοτική ομάδα να παίρνει πάνω από 5% αυτών των αδειών. Δηλαδή στις 200.000 άδειες 10.000 άδειες σε μία συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα. Θεωρεί ότι είναι καλό, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι που θα έρχονται από το εξωτερικό να είναι κατακερματισμένοι, ακριβώς για να μην γκετοποιούνται. Εμείς εδώ δεν φτάνει που τα έχουμε κάνει όλα ανάποδα, δηλαδή: μπήκαν οι περισσότεροι παρανόμως. Τους νομιμοποιούμε εκ των υστέρων, έχουμε επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα φαινόμενο, όπου το 50% ή και το 60% είναι από μία εθνοτική ομάδα. Και δη μία εθνοτική ομάδα, από μία γειτονική χώρα, με διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας. Αυτό κάποια στιγμή, αν δεν διορθωθεί άμεσα, σίγουρα θα το πληρώσουμε.


Πάκης Παυλόπουλος και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις

Πώς κρίνετε την μεταναστευτική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας;
Η μεταναστευτική πολιτική της Ν.Δ. δεν διαφέρει σε τίποτε από την μεταναστευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις. Μάλιστα ο κ. Παυλόπουλος σε συνέντευξή του έχει πει ότι θα κάνει τόσες νομιμοποιήσεις, όσες χρειαστούν για να νομιμοποιηθούν όλοι οι λαθρομετανάστες. Και μάλιστα αναρωτιέμαι εγώ: Αν υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι είτε δεν πληρούν τα κριτήρια, είτε δεν θέλουν να νομιμοποιηθούν, αυτούς τι θα τους κάνει; Θα τους νομιμοποιήσει με το ζόρι; Η θα παραμείνουν στην χώρα μας παράνομοι. Και εάν παραμείνουν τι θα γίνει με αυτούς; Πώς θα τους νομιμοποιήσει αν οι ίδιοι δεν θέλουν; Γιατί ας μην ξεχνάμε, το βασικό, ας πούμε, ατού των παρανόμων μεταναστών στην αγορά εργασίας, είναι ότι είναι παράνομοι. Και άρα μπορούν να προσφέρουν την δουλειά τους φτηνότερα. Αν γίνουν κανονικά νόμιμοι και πληρώνονται το ίδιο με έναν Έλληνα, τότε ο εργοδότης δεν θα έχει λόγο να μην πάρει τον Έλληνα. Αλλά επειδή και με τα ένσημά τους γίνονται διάφορα παιχνίδια, και με την αμοιβή υπογράφουν ότι παίρνουν κάποια, αλλά παίρνουν λιγότερα, πάντα αυτό που έχει και προσφέρει στους εργοδότες ο αλλοδαπός εργάτης και δη ο παράνομος, είναι ότι το ότι είναι φτηνότερος.

Εκτός από τις ευθύνες του Ελληνικού Κράτους, εντοπίζετε και σε κάποιους άλλους οργανισμούς, όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Νομικά Πρόσωπα ανάλογες ευθύνες για την αθρόα είσοδο παράνομων μεταναστών στην χώρα μας;
Κοιτάξτε, για μένα τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν από την πολιτική βούληση της κυβέρνησης και άρα του κράτους. Αν το κράτος ήθελε να αντιμετωπίσει όντως το πρόβλημα, αυτό θα υπήρχε σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι υπάρχει τώρα. Ως προς τις ΜΚΟ κλπ, υπάρχουν κάποιες οι οποίες παρέχουν κάποιες υπηρεσίες. Νομική κάλυψη, περίθαλψη ή οτιδήποτε στους μετανάστες, είναι απλό. Εφόσον χρηματοδοτούνται, καλά κάνουν και υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι το κράτος θα έπρεπε να είχε ορίσει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα γίνεται η μετανάστευση στην Ελλάδα. Δηλαδή, όποιος μπει παρανόμως, θα πρέπει να απελαύνεται το συντομότερο δυνατόν, τα αιτήματα τυχόν προσφύγων ή αυτών που στις χώρες τους κινδυνεύουν για τις ιδέες τους ή την αντικαθεστωτική τους δράση θα πρέπει να επεξεργάζονται ταχύτατα ώστε να βλέπουμε αν είναι γνήσιοι πρόσφυγες ή όχι. Εδώ πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Οι πρόσφυγες δικαιολογούνται μόνο αν έρχονται από μία γειτονική χώρα. Δηλαδή, ένας Κούρδος από την Τουρκία. Αυτούς τους κυνηγάει το τουρκικό κατεστημένο, κάποιοι θα καταφύγουν και στην Ελλάδα. Τώρα να κάποιος έρχεται από το Αφγανιστάν ή από την Κίνα και άρα έχει περάσει μέσα από 10 ασφαλείς, ασφαλέστατες χώρες για να φθάσει σε εμάς, και όταν μάλιστα πολλές φορές θα δείτε ότι σε συνεντεύξεις τους να λένε ότι αρχικός τους σκοπός ήταν να φτάσουν στην Βρετανία ή στην Γαλλία, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος ήθελε να έλθει στην Ευρώπη γενικά και όπου του έτυχε έμεινε. Αυτοί δεν μπορούν να θεωρηθούν πρόσφυγες. Δεν μπορεί κάποιος που φεύγει από το Αφγανιστάν να περνά από 3 - 4 ασφαλείς χώρες, όπου δεν κινδυνεύει και να μην μένει εκεί. Υποτίθεται ότι σκοπός τους είναι να γλιτώσουν τον κίνδυνο και να ξαναγυρίσουν στην χώρα τους για να την φτιάξουν, να βοηθήσουν την αντίσταση κλπ. Δεν μπορεί να έρχονται στην Ευρώπη και να κάθονται δέκα και είκοσι χρόνια.


Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό των Μεταναστών στην Ελλάδα

Αυτή την στιγμή, ζουν στην Ελλάδα ίσως περισσότερα από 2 εκατομμύρια μετανάστες. Νομίζετε ότι υπάρχει τρόπος να μειωθεί αυτό το τεράστιο νούμερο; Αν ναι, πώς;
Κοιτάξτε, ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας που λέγεται ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική, είναι το ότι δεν ξέρουμε πόσοι ακριβώς είναι οι μετανάστες. Αλλοι λένε περίπου ένα εκατομμύριο, υπάρχουν μελέτες που μιλάνε για 1.200.000 και 1.400.000, αλλά και φήμες θέλουν - διότι έτσι κι αλλιώς άγνωστος είναι ο αριθμός των πόσων έρχονται, των πόσων φεύγουν - να είναι και 2.000.000. Εγώ πιστεύω ότι είμαστε σχετικά ασφαλείς αν μιλήσουμε για 1.300.000. Δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία τα νούμερα.
Για μένα το πιο βασικό είναι να υπάρξει πολιτική βούληση. Το να μειωθεί το νούμερο είναι θέμα καταρχήν, να μην αυξηθεί, να φυλάξουμε δηλαδή καλά τα σύνορα. Ώστε και αν αυξηθεί να αυξάνεται με πολύ μικρούς ρυθμούς. Και αυτό πώς θα επιτευχθεί; Με σωστή προστασία. Όχι μόνο με ανθρώπους, συνοριοφύλακες, αλλά και χρήση της τεχνολογίας. Δορυφόρους κάμερες κλπ. Εγώ πιστεύω ότι όπως η χώρα θωράκισε τα σύνορά της την περίοδο των Ολυμπιακών, έτσι μπορούν να γίνουν και τώρα, αρκεί να το θελήσουμε. Και μάλιστα το κόστος. - γιατί κάποιοι θα επικαλεστούν ότι είναι τεράστιο το κόστος-του να φιλοξενείς παράνομους μετανάστες στην χώρα σου, είναι πολύ υψηλότερο από το να φτιάξεις ένα σύστημα προστασίας των συνόρων τέτοιο ώστε να μπαίνουν πολύ πολύ λίγοι. Δηλαδή: Τα έξοδα για την σίτιση, για στέγη, τα έξοδα των παιδιών τους που πάνε στα σχολεία, τα έξοδα άλλων επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας, Επίσης και κάποια άλλα αφανή έξοδα, όπως αυτά που σχετίζονται με την αύξηση της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Αυτά όλα έχουν ένα τεράστιο κόστος το οποίο κανείς δεν έχει υπολογίσει. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό το κόστος αν υπολογιστεί θα είναι τουλάχιστον ίσο μάλλον και μεγαλύτερο από το να προστατευθούν τα σύνορα.
Επίσης, άμεσος επαναπατρισμός. Δηλαδή: Συλλαμβάνουμε κάποιους; Βλέπουμε αν έχουν κάποιο σοβαρό αίτημα για άσυλο. Αν δεν έχουν, επαναπατρισμό στην χώρα τους. Βέβαια και ο επαναπατρισμός, αυτό ξέχασα να σας το πω, έχει τεράστιο κόστος. Μας συμφέρει ουσιαστικά να τους δυσκολεύουμε να μπούνε, παρά να μπαίνουν και μετά να τους γυρίζουμε στην χώρα τους. Εκεί μπορεί να βοηθήσει και η Ε.Ε. Επειδή το πρόβλημα είναι και πανευρωπαϊκό, μπορεί αυτή να πιέσει τις διάφορες χώρες που αρνούνται να δεχθούν παράνομους μετανάστες που έχουν έλθει από αυτές, να τους δεχθούν, με το να τους πει ότι θα πάρουν ή δεν θα πάρουν κάποια βοήθεια., αν δεν συμμορφωθούν. Και το τελευταίο, γιατί είναι τρεις οι άξονες δράσης για την παράνομη μετανάστευση. Οι δύο ήταν οι προηγούμενοι. Το τρίτο είναι το να υπάρξουν πάρα πολύ αυστηρές κυρώσεις προς τους εργοδότες. Γιατί ο άνθρωπος έρχεται στην χώρα; Γιατί ξέρει ότι θα βρει δουλειά. Γιατί έχει έλθει ο ξάδερφός του από το Πακιστάν, και λέει, έχω βρει δουλειά, έλα και συ. Αν ήξεραν ότι δεν θα βρουν, δεν θα ερχόντουσαν, θα φεύγανε. Και πώς δεν θα βρουν δουλειά; Αν δεν τους πάρει ο εργοδότης. Πώς δεν θα τους πάρει ο εργοδότης; Αν του γίνουν πολύ ακριβοί! Πώς θα γίνουν πολύ ακριβοί; Με το εάν κάποιος συλληφθεί να έχει παράνομους εργαζόμενους, να έχει βαρύτατα πρόστιμα. Επίσης μπορεί να επωμίζεται και μέρος των εξόδων για την σίτισή τους αλλά και τον επαναπατρισμό τους. Αν κάποιος επωμισθεί όλο αυτό το κόστος - βλ. κατασκευαστικές εταιρείες, πιστεύετε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες οικοδόμοι θα ήταν τόσο μεγάλο; Ή οι Έλληνες ανειδίκευτοι;

Κύριε Κολοβέ, ευχαριστούμε για όσα μας είπατε. Είναι βέβαιον ότι θα μας πείτε ακόμη περισσότερα στην Ημερίδα που διοργανώνει στις 9 Σεπτεμβρίου στο "President" ο "Ελεύθερος Κόσμος".
Ναι, φυσικά, θα πούμε πάρα πολλά εκεί, που δεν λέγονται σε μία συνέντευξη.

Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κολοβέ
Και εγώ σας ευχαριστώ.

Μια κεντρική ιδέα που διατρέχει τη μαρξιστική θεωρία και πράξη είναι το ζήτημα της ταξικής συνείδησης: η πεμπτουσία της επαναστατικής πράξης. Η χειραφέτηση των εργαζομένων είναι αδύνατη χωρίς την ωρίμανση, πολιτική και πνευματική του προλεταριάτου. Χωρίς δηλαδή να έχει ταξική συνείδηση. Κι αυτή η ταξική ωρίμανση (ταξική συνείδηση) κατακτάται μέσα από μακρούς ιστορικούς αγώνες και είναι μια δύσκολη και περίπλοκη διαλεκτική διαδικασία.
Σήμερα όλα τα κεκτημένα της διαλεκτικής ιστορικής ωρίμανσης επιχειρεί η Νέα Τάξη να τα καταργήσει. Το πρακτικό πολιτικό εργαλείο γι αυτό το μακάβριο έργο είναι η εισαγωγή-εισβολή ξένων τριτοκοσμικών εργατών για την αντικατάσταση της εργατικής πρωτοπορίας με εξαθλιωμένους και ταξικά καθυστερημένους αλλοδαπούς και την αποσάθρωση του ιστορικού ιστού της ταξικής συνείδησης. Συμμάχους σε αυτό το εφιαλτικά καταστροφικό της έργο έχει την παραδοσιακή «αριστερά» η οποία στο όνομα μαρξιστικών αφαιρέσεων γυρίζουν το προλεταριάτο στην πρωτόγονη κατάστασή του, εξαρθρώνουν τις ιστορικές του κατακτήσεις και αποτεφρώνουν την ταξική συνείδηση.


«Τάξη καθ’ εαυτήν»

Η εργατική τάξη δεν είναι αυτόματα συνειδητή και επαναστατική. Η εργατική τάξη «καθ’ εαυτήν», είναι η τάξη στην αρχική της «στιγμή», όπως την παράγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, είναι καθαρό στοιχείο της οικονομικής διαδικασίας, απλό «υλικό για εκμετάλλευση». Είναι αυτό που ορίζει η κυρίαρχη τάξη. «Είναι τάξη έναντι του κεφαλαίου, αλλά όχι ακόμα τάξη για τον ίδιο της τον εαυτό της»(Μαρξ: «Αθλιότητα της φιλοσοφίας»).
Στην αρχική αυτή φάση, ως «τάξη καθ’ εαυτήν» δεν έχει συνείδηση του εαυτού της και, φυσικά, των ιδιαίτερων ιστορικών συμφερόντων της. Είναι όχι μόνο υλικά αλλά και ιδεολογικά υποδουλωμένη στην καπιταλιστική τάξη, γιατί η καπιταλιστική τάξη διαθέτει το μονοπώλιο των ιδεών και των όρων της συνείδησης, αλλά και γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στη λειτουργία του καπιταλισμού εμφανίζονται σαν σχέσεις πραγμάτων, αποκτώντας μια «φαντασματικήν αντικειμενικότητα». (Η περίφημη θεωρία του Μαρξ για την αλλοτρίωση, την αποξένωση, την αντικειμενοποίηση).
ΜΟΝΙΜΗ επιδίωξη του κεφαλαίου είναι να συμπιέζει την εργατική τάξη προς αυτό το «καθ’ εαυτήν», να την κρατά στην κατάσταση του «υλικού» για εκμετάλλευση, του αντικειμένου. Αυτό σήμερα επιδιώκεται με τα «ανοικτά σύνορα» και την αθρόα εισαγωγή ξένων, δραματικά καθυστερημένων σκλάβων. Από δω απορρέουν και τα νέα ιδεολογήματα του κεφαλαίου περί αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού, ιδεολογήματα που τα τραγουδούν στην πρώτη γραμμή τα «αριστερά» προπαγανδιστικά φερέφωνα της Νέας Τάξης και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Όλοι από κοινού αγωνίζονται να «ρίξουν» την εργατική τάξη στην κατάσταση του «υλικού» για εκμετάλλευση…


«Τάξη δι’ εαυτήν»

Πώς γίνεται η εργατική τάξη από «τάξη καθ’ εαυτήν» σε «τάξη δι’ εαυτήν», δηλαδή πολιτική τάξη για τον εαυτό της; Γίνεται μέσω μιας μακράς διαδικασίας αγώνων που είναι υποχρεωμένη να κάνει, με την ανάπτυξη και το βάθεμα της ταξικής πάλης που τις επιβάλλουν οι όροι ύπαρξής της μέσα στο σύστημα.
Οι δυσκολίες βεβαίως είναι τεράστιες. Δεν είναι ποτέ δυνατόν μέσα σε μια νύχτα, με τη δράση τους οι πλατιές μάζες να αποκτήσουν συνείδηση του ιστορικού τους ρόλου, δηλαδή ταξική. Και ούτε είναι ποτέ δυνατόν αυτή η συνείδηση να αποκτηθεί αυτόματα από τη δράση τους. Στη διαδικασία της συνειδητοποίησης «παρεμβαίνει» κι ένας άλλος παράγοντας καταλυτικός: ο ρόλος της πρωτοπορίας και του επαναστατικού φορέα.
Και εδώ όμως δολοφονούν πολλοί αριστεροί τη διαλεκτική του μαρξισμού. Άλλοι αποκόβουν την πρωτοπορία και το επαναστατικό κόμμα από τις «μάζες», τα φετιχοποιούν και ολισθαίνουν στη «θεωρία» μιας ελίτ «επαναστατών» που τα ξέρουν όλα και «υπαγορεύουν» αυτοί, με διαταγές και τελεσίγραφα τη συνείδηση στο προλεταριάτο. Αυτό το κακέκτυπο της Λενινιστικής Θεωρίας για το ρόλο της πρωτοπορίας είναι ο γραφειοκρατισμός και οι ποικίλες σέχτες.
Άλλοι πάλι θεοποιούν το Αυθόρμητο των μαζών και βλέπουν την ταξική συνείδηση να δημιουργείται εκ των κάτω, ως αυτόνομο προϊόν των λαϊκών αγώνων.
Μεταξύ όμως της εργατικής τάξης, της πρωτοπορίας και του κόμματος υπάρχει μία άρρηκτη σχέση, μια διαλεκτική σχέση. Ο Μαρξ κάνει λόγο για ένωση της «σκεπτόμενης ανθρωπότητας» με την «πάσχουσα ανθρωπότητα». Ο Μαρξ πουθενά δεν διαφοροποιεί τα πράγματα. Δηλαδή από τη μια να είναι η κατηγορία των βασανισμένων που να ζουν στην αθλιότητα και να εξεγείρονται τυφλά και από την άλλη, η κατηγορία των ανθρώπων που στοχάζονται, που βλέπουν καθαρά και έχουν ως αποστολή να σκέφτονται γι τους βασανισμένους, να αποφασίζουν γι αυτούς, να τους προμηθεύουν ιδέες και αλήθειες. Την πρωτοπορία και τις μάζες ο Μαρξ τα αντικρίζει σαν ολότητα, σαν διαλεκτική σχέση ανάμεσα «στην πάσχουσα ανθρωπότητα που σκέφτεται και στη σκεφτόμενη ανθρωπότητα που καταπιέζεται». Και το επαναστατικό κόμμα είναι το απόσταγμα αυτής της διαλεκτικής σχέσης.
Πάνω σε αυτή τη διαλεκτική σχέση, το συγκροτημένο προλεταριάτο μέσα στο έθνος-κράτος σε πολιτική τάξη, αποκτάει τη σοσιαλιστική του συνείδηση. Πάνω σε αυτή τη σχέση στηρίζεται η θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης, όπως και η λενινιστική θεωρία του κόμματος.


Το σοσιαλιστικό κίνημα

Το αυθεντικό σοσιαλιστικό κίνημα υπάρχει όταν το ιστορικό υποκείμενο που επωμίζεται το ρόλο της ανατροπής του καπιταλισμού εκφράζεται μέσα από την οργάνωση της πρωτοπορίας του, το κόμμα. «Το κόμμα είναι το ιστορικό εργαλείο με τη βοήθεια του οποίου η τάξη αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Όταν λέμε ‘’η τάξη είναι πάνω από το κόμμα’’, σημαίνει πως βεβαιώνουμε ότι η τάξη στην πρωτόγονή της κατάσταση είναι πάνω από την τάξη που τείνει να αποκτήσει την ταξική της συνείδηση. Αυτό δεν είναι μονάχα λαθεμένο, αλλά και αντιδραστικό»(Τρότσκι).
Η ανάγκη του επαναστατικού κόμματος απορρέει ακριβώς από το γεγονός ότι το προλεταριάτο δεν γεννιέται με πανέτοιμη την κατανόηση των ιστορικών του συμφερόντων. Το καθήκον του κόμματος είναι, μέσα από την πείρα του αγώνα, να αποκτήσει το προλεταριάτο συνείδηση του ιστορικού του ρόλου. Και αυτή η ακριβοπληρωμένη πείρα των αγώνων, τα κεκτημένα της πολιτικής συνείδησης είναι υπερπολύτιμα εφόδια. Το σοσιαλιστικό κίνημα πρέπει να τα διαφυλάττει σαν κόρη οφθαλμού και όχι να τα θυσιάζει στο όνομα των «ταξικών αδελφών» που εισβάλλουν σκορπώντας κάθε είδους κεκτημένου και πολτοποιώντας κάθε ιστορική κατάκτηση της αγωνιστικής πολιτικής συνείδησης (όπως συμβαίνει σήμερα με τους μετανάστες).
Αποτελεί το αλφάβητο του μαρξισμού τούτο: Το προλεταριάτο προχωρεί προς την απόκτηση της ταξικής συνείδησης περνώντας όχι από τις βαθμίδες του σχολείου, αλλά μέσα από την πάλη των τάξεων που είναι αδιάκοπη. Μια πάλη πολυσύνθετη: οικονομική, εθνική, πολιτική. Από αυτές τις συνθετικές εμπειρίες των οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πόσο πολύτιμες είναι αυτές οι ιστορικές κατακτήσεις και εμπειρίες των οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης για το σοσιαλιστικό κίνημα. Και πόσο εγκληματικό και αντεπαναστατικό είναι να αποδέχεσαι, ακόμα και να συμβάλλεις στην άλωση αυτών των ιστορικών εμπειριών από την εισβολή καθυστερημένων μαζών, χωρίς καμία οικονομική, εθνική και πολιτική εμπειρία αγώνων.
Σοσιαλιστικό κίνημα, συνακόλουθα και ταξική συνείδηση του προλεταριάτου δεν μπορεί να υπάρξουν χωρίς αυτά τα ιστορικά αποθέματα των αγώνων, χωρίς τις δεξαμενές των κατακτήσεων του προλεταριάτου από τους οικονομικούς, εθνικούς και πολιτικούς αγώνες του.
Αυτοί οι αγώνες καθιστούν το ευρωπαϊκό προλεταριάτο στην πρωτοπορία. Αυτοί οι πολύχρονοι και αιματηροί οικονομικοί, εθνικοί και πολιτικοί αγώνες της ελληνικής εργατικής τάξης την καθιστούν μία από τις πιο πολιτικά συνειδητές τάξεις του κόσμου. Γι’ αυτό θέλουν να τη διαλύσουν και να την αντικαταστήσουν με σκλάβους χωρίς ιστορία, χωρίς αγώνες, χωρίς συνείδηση. Και στο έργο αυτό της Νέας Τάξης πολύτιμος αρωγός είναι, δυστυχώς, η …Αριστερά!!!
Η έννοια της ταξικής συνείδησης είναι η πεμπτουσία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η «ταξική συνείδηση του προλεταριάτου είναι η ιστορία που αποκτάει αυτοσυνειδησία», μας λέει εύστοχα ο Λούκατς. Αυτή την ιστορία, αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο του σοσιαλισμού, τον υποτιμούν βάναυσα κάποιοι «υπερεπαναστάτες» που μεθούν με τις «ταξικές» φράσεις, ακρωτηριάζουν τη σοσιαλιστική θεωρία και έχουν μεταλλαχτεί σε φερέφωνα των Νέων Ιδεών.


Η λενινιστική αντίληψη για το κόμμα της πρωτοπορίας

Μια από τις κύριες ιδέες του «Τι να κάνουμε;», του Λένιν, που διατηρεί όλη την καθολική της αξία και σήμερα είναι ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να φτάσει σε μια συνολική συνείδηση της καπιταλιστικής πραγματικότητας, της ίδιας του της ύπαρξης, παρά μόνο μέσω μιας γενικευμένης κοινωνικής πρακτικής, δηλαδή μέσω μιας πρακτικής πολιτικής. Ακριβέστερα, μπορεί να φτάσει σε ταξική συνείδηση, στην ανώτερή της έκφραση, μόνο αυτή η μειοψηφία της εργατικής τάξης που είναι έτοιμη και ικανή να ακολουθήσει μια μόνιμη πολιτική δραστηριότητα ακόμα και σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος των μαζών. Πάνω σε αυτή την υλιστική βάση και τη διαλεκτική σχέση της πρωτοπορίας με τη μάζα στηρίζει ο Λένιν τη δημιουργία του κόμματος της πρωτοπορίας.
Έτσι, λοιπόν, το κόμμα της πρωτοπορίας λειτουργεί αντικειμενικά ως συλλογική μνήμη της εργατικής τάξης, ως θεματοφύλακας για να μη χαθούν οι συσσωρευμένες εμπειρίες και γνώσεις των γενικευμένων ιστορικών αγώνων. Το κόμμα της πρωτοπορίας εξασφαλίζει τη συνέχεια της συσσώρευσης της συνείδησης ακόμα και στις συνθήκες διακοπής της συνέχειας των αγώνων.
Η οργάνωση της πρωτοπορίας δεν λειτουργεί μόνο ως συλλογική μνήμη της τάξης, αλλά προσπαθεί συνεχώς να μεταδώσει τις συσσωρευμένες γνώσεις από τους περασμένους αγώνες και την περασμένη πείρα στο ανώτερο δυνατό αριθμό προλεταρίων. Αυτή βεβαίως η παιδαγωγική διαδικασία είναι μια διαδικασία διαλεκτική. Οι περασμένες εμπειρίες και γνώσεις δεν μεταδίδονται με τρόπο παθητικό σε ένα πλήθος που θεωρείται ακατάρτιστο και ταξικά καθυστερημένο, μεταδίδονται στην πράξη των αγώνων, ως μεταβολισμός εμπειριών, ως μια συνεχή πλημμυρίδα και αμπώτιδα εντυπώσεων και ιδεών, ανάμεσα στη λιγότερο πολιτικοποιημένη μάζα και την οργανωμένη πρωτοπορία. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένας κώδικας συνεννόησης, μια μίνιμουμ μαγιά κοινών ιστορικών εμπειριών και κοινής συνείδησης. Δηλαδή υπάρχει μια «γλώσσα» κοινών οικονομικών, εθνικών και πολιτικών αγώνων, κοινών παραδόσεων.
Η εισβολή ενός ετερόκλητου πλήθους καθυστερημένων αλλοδαπών, με ξένο «πολιτισμό» και κυρίως χωρίς καμιά ιστορία αγώνων καταστρέφει κάθε λειτουργία μεταβολισμού των εμπειριών, αφανίζει κάθε συνεκτικό ιστό επικοινωνίας και δράσης. Καταλύει τη διαλεκτική σχέση της πρωτοπορίας με τη μάζα και τελικά διαλύει την πρωτοπορία, αλλά και τις μίνιμουμ μορφές συνείδησης των λαϊκών μαζών.
Με την ίδια ακριβώς μέθοδο υπονομεύτηκε εσωτερικά και διαλύθηκε το μπολσεβίκικο κόμμα, και μεταλλάχτηκε σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό.
Είναι γνωστό ότι όσο περισσότερο ένα κόμμα κλείνει μέσα του παθητικά στοιχεία, πολιτικά καθυστερημένα, τόσο περισσότερο διευκολύνει τη γραφειοκρατικοποίηση. Όσο περισσότερο ένα κόμμα της πρωτοπορίας αποτελείται αποκλειστικά από ενεργητικούς αγωνιστές, τόσο περισσότερο είναι προστατευμένο από τη γραφειοκρατική γάγγραινα. Ο εκφυλισμός του μπολσεβίκικου κόμματος άρχισε από τη στιγμή που εισέβαλαν παθητικοί οπαδοί. Πνίγηκαν τα πρωτοπόρα στοιχεία του και ισοπεδώθηκε η επαναστατική του συνείδηση μέσα στο πλήθος των πολιτικά καθυστερημένων χειροκροτητών.
Αυτό ακριβώς μεθοδεύουν και προωθούν σήμερα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, με όργανα τους αλλοδαπούς…


ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: ιστορική κατάκτηση

Μία μεγάλη ιστορική κατάκτηση του εργατικού κινήματος ήταν το συνδικάτο. Αυτή η κατάκτηση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί έξω από τα πλαίσια του καπιταλιστικού εθνικού κράτους. Το έθνος-κράτος και όλοι οι πυλώνες του (κοινοβούλιο, συνδικάτα, κόμματα κλπ) αποτελούν το απόσταγμα της προοδευτικής φάσης του καπιταλισμού. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια συγκροτήθηκε η εργατική τάξη σε πολιτική τάξη.
Η εργατική τάξη και γενικά ο εργαζόμενος λαός έχει δύο «υποστάσεις». Η μια του κατάσταση είναι ότι αποτελεί το αντικείμενο της καπιταλιστικής παραγωγής. Δηλαδή αποτελεί παράγοντα της αστικής παραγωγής και ως εκ τούτου έχει ιδιαίτερα συμφέροντα και την ανάλογη συνείδηση που εκφράζεται μέσα από τους συνδικαλιστικούς αγώνες.
Η άλλη «υπόσταση» είναι η ιστορική. Η ιδιαίτερη θέση που κατέχει το προλεταριάτο στο ΣΥΝΟΛΟ των κοινωνικών σχέσεων και στη δυναμική τους, του προσδίδουν έναν ιδιαίτερο ρόλο: ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ.
Η συνδικαλιστική πάλη βεβαίως και τα συνδικάτα ανταποκρίνονται στην αστική υπόσταση των εργαζομένων. Είναι «αστικά όργανα», τα εργαλεία διαπραγμάτευσης της εργασίας με το Κεφάλαιο. Από την ίδια τη φύση τους και τη λειτουργία δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια του καπιταλιστικού καθεστώτος.
Στη δεύτερη υπόσταση των εργαζομένων ανταποκρίνεται το πολιτικό κόμμα. Το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Συνεπώς η συνδικαλιστική πολιτική των εργαζομένων είναι ακριβώς η αστική πολιτική τους!
Η ταξική συνείδηση, είναι η σοσιαλιστική συνείδηση, η συνείδηση που ανταποκρίνεται στην ιστορική υπόσταση της εργατικής τάξης. Η συνείδηση που απορρέει, ΟΧΙ αυτόματα, αλλά ενσταλάζεται από την επαναστατική πρωτοπορία στην εργατική τάξη, μέσα από τους αγώνες, όχι τους συνδικαλιστικούς, αλλά τους πολιτικούς αγώνες που γεννιούνται από τις κοινωνικές συγκρούσεις στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις (ταξικές) γεννιούνται στην περιοχή των παραγωγικών σχέσεων, αλλά ρυθμίζονται στο πολιτικό επίπεδο.
Τα οικονομικά συμφέροντα, ωστόσο, των εργαζομένων, δηλαδή η συνδικαλιστική πάλη (αστική υπόσταση) παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ταξική τους διαπαιδαγώγηση και συνειδητοποίηση.
Χωρίς αυτή τη μίνιμουμ μορφή οργάνωσης και συνείδησης δεν μπορεί η εργατική τάξη να φτάσει απευθείας στην ιστορική και πολιτική της αυτοσυνείδηση. Η οικονομική, συνδικαλιστική πάλη προσφέρει καθοριστικά μαθήματα.
1). Αποδείχνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα. Αποφασιστικός παράγοντας μαζικότητας των αγώνων.
2). Δείχνει αυτούς που αντιτίθενται σε αυτά τα συμφέροντα, τους εχθρούς: Τα αφεντικά, το κράτος, την κυβέρνηση και τους ποικίλους και πολύχρωμους «βοηθούς» τους!!!
3). Έτσι δημιουργείται μια πρώτη μορφή συλλογικής συνείδησης, που μπορεί να μην είναι επαναστατική, αλλά ΑΚΡΩΣ απαραίτητη, «μαγιά» για ανώτερες μορφές πολιτικής συνείδησης.
Αυτά λοιπόν και τα πρώτα έμβρυα συλλογικής συνείδησης επιχειρεί να αλώσει η Νέα Τάξη. Η εισαγωγή-εισβολή ξένων εργατών αποδομεί και τους οικονομικούς όρους και τους πολιτικούς όρους οργάνωσης της τάξης.
Αποδομεί και αλώνει τα συνδικάτα. Διότι μια κι αυτά είναι όργανα διαπραγμάτευσης της εργασίας με το κεφάλαιο, οι όροι αυτοί κονιορτοποιούνται αφού το κεφάλαιο έχει πληθώρα δούλων να χρησιμοποιήσει. Η δύναμη των οργανωμένων υπονομεύεται καταλυτικά. Τα συνδικάτα απομαζικοποιούνται και γίνονται σφραγίδες του κεφαλαίου, με μια γραφειοκρατία ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Καταντούν διακοσμητικά ντεκόρ που θα εγγράφουν αύριο εξαγορασμένους, αντί πινακίου φακής, αλλοδαπούς που θα ψηφίζουν διατεταγμένα.
Το τίναγμα των συνδικάτων στον αέρα, αυτής της ιστορικής κατάκτησης, ουσιαστικά τινάζει και τις προϋποθέσεις για στοιχειώδη πολιτική μορφή οργάνωσης του προλεταριάτου. Αφανίζεται και αυτή η «μαγιά» της συλλογικής συνείδησης.
Οι εισαγώγιμοι αλλοδαποί δεν διαθέτουν ούτε αυτή τη μίνιμουμ συνδικαλιστική συνείδηση και ούτε υπάρχει καμιά δυνατότητα να την αποκτήσουν όταν αυτά τα όργανα πάλης κατεδαφίζονται.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς σε ποια οπισθοδρόμηση μας οδηγεί η εισβολή των νέων σκλάβων. Πίσω σε ιστορικά στάδια δουλείας!!!

Το αδιέξοδο της Ελλάδας
Με 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους
και με 1,5 εκατομμύριο ξένους εργάτες

Αυτό είναι το σχέδιο των μεγαλοκαπιταλιστών που ο τελειωτικός σκοπός τους είναι: Να αντικαταστήσουν τον εργαζόμενο ελληνικό λαό, με πρωτόγονους και υποτακτικούς ξένους εργάτες, με ανύπαρκτη πολιτική και ταξική συνείδηση.

Το σχέδιο όμως για τη διάσωση του εργαζόμενου ελληνικού λαού είναι εντελώς διαφορετικό και απαιτεί άμεσα: Την αύξηση της γεννητικότητάς του, και τον περιορισμό των ξένων στους εντελώς αναγκαίους, και όταν δεν υπάρχουν Έλληνες άνεργοι.

1. Όλα τα γεγονότα επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι το στρατηγικότερο σχέδιο το οποίο εφαρμόζει απαρέγκλιτα τα τελευταία χρόνια σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη, είναι το σχέδιο της ραγδαίας εθνολογικής αλλαγής του πληθυσμού της Ελλάδας.

Πρώτοι οι εφοπλιστές αντικατέστησαν το ενενήντα τοις εκατό των Ελλήνων ναυτεργατών με ξένους. Εν συνεχεία, το μεγάλο και μικρό κατασκευαστικό κεφάλαιο αντικατέστησε όλους σχεδόν τους Έλληνες οικοδόμους επίσης με ξένους. Εδώ και χρόνια ο ΣΕΒ εκθειάζει με τις επίσημες εκθέσεις του τη χρησιμότητα της μετανάστευσης. Όλα σχεδόν τα αστικά συγκροτήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με επικεφαλής την "Καθημερινή", το "Βήμα" και την "Ελευθεροτυπία", προπαγανδίζουν λυσσαλέα την εισαγωγή ξένων εργατών. Και όλα τα κόμματα, ακόμα και η δεξιά Νέα Δημοκρατία, ακολουθώντας τις αυστηρές διαταγές της αστικής τάξης, υπηρετούν πιστά το ίδιο σχέδιο.

Το σχέδιο της αστικής τάξης για μαζική εισαγωγή εκατομμυρίων από τριτοκοσμικούς πληθυσμούς δεν γίνεται για να καλύψει νέες θέσεις εργασίας, αφού είναι γνωστό ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν έχει δημιουργήσει νέες θέσεις, αλλά μάλλον τις έχει μειώσει. Η Ελλάδα δεν είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα, όπως ήταν κάποτε η ανοικοδομούμενη ματαπολεμική Γερμανία ή η ραγδαία αναπτυσσόμενη Αμερική. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι σκοπός της αστικής τάξης είναι η αφαίρεση των θέσεων εργασίας από τους "απαιτητικούς" Έλληνες και η αντικατάστασή τους με υποτακτικούς τριτοκοσμικούς ξένους, με ανύπαρκτη ταξική συνείδηση. Γι' αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε απ΄τη μια πλευρά ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες ανέργους και απ' την άλλη ενάμισι εκατομμύριο ξένους εργαζόμενους στη χώρα.

Είναι λοιπόν τεράστιο ψέμα ότι κάτω απ΄ τις σημερινές συνθήκες "οι ξένοι δεν παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων".

Το σχέδιο όμως αυτό δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας αλλά στοχεύει στην ίδια την εθνολογική σύνθεση της Ελλάδας. Η αστική τάξη δεν θέλει την Ελλάδα να κατοικείται αποκλειστικά από τον Ελληνικό λαό, γι' αυτό θέλει να εγκαταστήσει μόνιμα σαν αναπόσπαστο τμήμα της χώρας εκατομμύρια ξένους. Τους ξένους αυτούς τους θέλει κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ακίνδυνους, πολιτικά ανίδεους και θρησκευτικά ελεγχόμενους. Γι' αυτό σχεδιάζει τη μαζική εισαγωγή μουσουλμάνων, που πληρούν περισσότερο τις παραπάνω προδιαγραφές. Μάλιστα, για να επιταχύνει την εθνολογική αλλοίωση της χώρας, έχει εγκαταλείψει τελείως αβοήθητη την ελληνική οικογένεια, χωρίς κίνητρα για την απόκτηση παιδιών, χωρίς βρεφονηπιακούς σταθμούς, χωρίς γονικές άδειες και επιδόματα, και έχει καταδικάσει τους Έλληνες να έχουν το χαμηλότερο δείκτη γεννητικότητας στην Ευρώπη. Ξέροντας ότι την ίδια στιγμή, οι καθυστερημένοι ξένοι πληθυσμοί που ζουν στην Ελλάδα, λόγω συνήθειας και χαμηλότατων απαιτήσεων τεκνοποιούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

2. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν την πιστή τήρηση του σχεδίου αυτού.

Απ' τη μια μεριά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, στερούμενος άλλωστε προσωπικά ελληνικής εθνικής συνείδησης, επέλεξε για την υπερνομαρχία Καβάλας - Δράμας - Ξάνθης μια κατ' ουσίαν Τουρκάλα υποψήφια, τη στιγμή που το 90% του πληθυσμού της υπερνομαρχίας είναι ελληνικός. Με την κίνησή του αυτή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί θρασύτατα να πείσει τον ελληνικό λαό όχι απλά να δεχτεί την εισαγωγή εκατομμυρίων μουσουλμάνων και Τούρκων, αλλά και να υποταχθεί πολιτικά σε αυτούς, παραδίδοντάς τους τη διακυβέρνηση της χώρας.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η πρότασή του να δοθούν με συνταγματική διάταξη στους ξένους πλήρη πολιτικά δικαιώματα.

Απ' την άλλη, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, δείχνει πρωτοφανή ανοχή στην τουρκική επιθετικότητα, παρά το θάνατο του Έλληνα πιλότου, προκειμένου να υποστηρίξει με νύχια και με δόντια την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σκοπός των ελληνικών κυβερνήσεων είναι να πετύχουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., έτσι ώστε να γίνει εύκολη η εισαγωγή εκατομμυρίων καθυστερημένων μουσουλμάνων από τα βάθη της Τουρκίας υπό την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα δύο μεγάλα ελληνικά αστικά κόμματα εξακολουθούν να τηρούν πιστά το σχέδιο. Και βέβαια ακολουθούνται κατά πόδας από όλο το συρφετό της λεγόμενης "αριστεράς", που έχει αναγορευθεί στο μεγαλύτερο εχθρό του ελληνικού λαού, πλασάροντας την αντικατάστασή του σαν "φιλανθρωπία", "διεθνισμό" και "αντιρατσισμό".

3. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση προωθεί σειρά μέτρων, όπως η ιδιωτικοποίηση οργανισμών και υπηρεσιών, η σκανδαλώδης εύνοια στους εφοπλιστές (που όμως δεν αργκούνται στην απελευθέρωση ναύλων και δρομολογίων και τα απαιτούν όλα), η προσπάθεια ανοίγματος του ασφαλιστικού και ούτω καθεξής.

Ένα απ΄ τα σημαντικότερα μέτωπα που έχει ανοίξει αυτόν τον καιρό είναι της παιδείας, την οποία προσπαθεί να καθυποτάξει στο κεφάλαιο και να ιδιωτικοποιήσει, χτυπώντας συγχρόνως τα δικαιώματα των φοιτητών, οι οποίοι όμως αντιδρούν με ένα πλατύ κύμα καταλήψεων.

4. Στο διεθνές πεδίο, το σημαντικότερο γεγονός που πρέπει οπωσδήποτε να επισημάνουμε, είναι η νέα στρατιωτική συμμαχία των μεγάλων σταλινοκαπιταλισμών της Ρωσίας και της Κίνας, υπό τον τίτλο "Σύμφωνο της Σαγκάης". Το στρατιωτικό Σύμφωνο της Σαγκάης, που αυτόν τον καιρό πραγματοποιεί στρατιωτικές ασκήσεις στη Ρωσία και αλλεπάλληλες συσκέψεις στην Κίνα, αποτελεί μια νέα συμμαχία ανάμεσα στα δύο αυτά βάρβαρα νεοκαπιταλιστικά καθεστώτα, που τα συνδέει στενά η κοινή σταλινική καταγωγή τους.

Μάλιστα, το Σύμφωνο αυτό φαίνεται ότι το τελευταίο διάστημα αποτελεί το βασικό υποστηρικτή του ισλαμικού φανατισμού, που εκφράζεται κυρίως από τα πυρηνικά εξοπλιστικά σχέδια του Ιράν. Άλλωστε, τόσο ο ρωσοκινεζικός σταλινοκαπιταλισμός, όσο και ο ισλαμικός φανατισμός της άρχουσας τάξης των πετρελαίων, έχουν σαν κοινή απώτερη καταγωγή το σύστημα του ασιατικού δεσποτισμού.

Αν και δεν ξέρουμε πόσο θ' αντέξει η ευρύτερη αυτή συμμαχία σε βάθος χρόνου, εντούτοις τη στιγμή αυτή είναι ένα καθοριστικής σημασίας γεγονός.

5. Επίσης στο διεθνές πεδίο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις μεγάλες δυσκολίς του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Η εγχώρια παραγωγή και οι εξαγωγές της Ευρώπης αντιμετωπίζουν με τρόμο την απειλή που εκτοξεύτηκε εκ μέρους των ΗΠΑ ότι η αμερικανική κυβέρνηση σκέφτεται να υποτιμήσει το δολάριο κατά 30-40% προκειμένου να υποστηρίξει τη δική της παραγωγή και τις δικές της εξαγωγές. Καταρρίπτοντας το μύθο περί "ισχυρού ευρώ" και "ανίσχυρου δολαρίου", ο αμερικανικός καπιταλισμός δείχνει ότι όχι απλά θέλει το σημερινό φτηνό δολάριο, αλλά σκέφτεται να το υποτιμήσει ακόμα περισσότερο, καταφέροντας συντριπτικό πλήγμα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που λίγο αφού μαθεύτηκαν τα αμερικανικά σχέδια, εκδηλώθηκε μίνι-κραχ στα χρηματιστήρια Ευρώπης και Ελλάδας.

6. Απέναντι σε όλα αυτά τα δεδομένα της πολιτικής κατάστασης, ο ελληνικός λαός γενικότερα και κυρίως η ελληνική εργατική τάξη, πρέπει χωρίς κανένα φόβο να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους. Πρέπει ν' αδιαφορήσουν για τον κίνδυνο να τους χαρακτηρίσουν οι διάφοροι πληρωμένοι κοντυλοφόροι "ρατσιστές", και να πάρουν ξεκάθαρη θέση που θα απαρτίζεται από τα παρακάτω δύο σκέλη:

Πρώτον να δοθούν κίνητρα και βοηθήματα στον εργαζόμενο ελληνικό λαό, υπό μορφή τόσο κοινωνικών, όσο και οικονομικών παροχών, για να αυξήσει τη γεννητικότητά του. Και δεύτερον, να περιοριστεί ο αριθμός των ξένων που ζουν στην Ελλάδα σε τόσους όσους αντέχει η ελληνική οικονομία, δηλαδή σε τόσους όσους μπορούν να απασχοληθούν χωρίς να προκαλείται ανεργία στους Έλληνες εργαζόμενους.

Πιστεύουμε ότι αργά ή γρήγορα αυτά τα αιτήματα θα γίνουν πλατιά αποδεκτά απ΄ τον ελληνικό λαό, που καταλαβαίνει τι συμβαίνει πολύ καλύτερα απ' ό,τι νομίζουν οι εκμεταλλευτές του. Πιστεύουμε βαθιά ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει την ιστορία του και τις εκατόμβες των μαρτύρων που θυσιάστηκαν για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας του. Και τελικά πιστεύουμε ότι δεν θα επιτρέψει την εξαφάνισή του.

Αθήνα, 31.5.2006
Η Συντακτική Επιτροπή

«Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς»
Αυτό είναι ένα από τα πλέον επίκαιρα συνθήματα του Μάρξ, για την περιφρούρηση της ύπαρξης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της ελληνικής.
Από τη σύνταξη της εφημερίδος

«Τείχος» κατά της λαθρομεταναστεύσεως στην Ισπανία

Απο εδώ

Εάν στην καταδυναστευόμενη από το αφελληνισμένο «προοδευτικό»- αριστερονεοφιλελεύθερο- διαπλεκόμενο παρακράτος, Ελλάδα, σέ λένε «φασίστα» και «ρατσιστή» επειδή τολμάς να δηλώνεις ότι υπάρχει πρόβλημα με 1.500.000 και πλέον λαθρομετανάστες, την σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας πώς θα έπρεπε, άραγε, να τήν χαρακτηρίσουμε;

«Η Καθημερινή», Tετάρτη, 6 Σεπτεμβρίου 2006

«Τείχος» για μετανάστες στην Ισπανία

Σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης προτίθεται να λάβει η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας, μετά και το νέο κύμα των 1.900 μεταναστών οι οποίοι έφτασαν στα Κανάρια Νησιά, το περασμένο Σαββατοκύριακο. Από τις αρχές του έτους, περισσότεροι από 20.000 ξένοι έχουν φτάσει λαθραία στην Ισπανία, ενώ η μετανάστευση χαρακτηρίζεται από τους Ισπανούς ως το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας, σημαντικότερο ακόμη και από την ανεργία.

Η Ισπανία σχεδιάζει αυστηρά μέτρα για λαθρομετανάστες

ΜΑΔΡΙΤΗ. Σκληρά μέτρα προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση Θαπατέρο, για να αντιμετωπίσει το ογκούμενο κύμα λαθρομεταναστών που δέχεται η Ισπανία. Μόνο το περασμένο Σαββατοκύριακο έφτασαν στις Καναρίους Νήσους 1.965 μετανάστες από τη δυτική Αφρική -σχεδόν οι μισοί απ’ όσους έφθασαν συνολικά στην περιοχή, καθ’ όλη τη διάρκεια του 2005.

Την ίδια στιγμή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μετανάστευση αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για την ισπανική κοινωνία. Με αυτά τα δεδομένα, η αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης, Τερέσα Φερνάντες ντε λα Βέγκα, δήλωσε ότι η Ισπανία δεν μπορεί να ανεχτεί αυτή την κατάσταση. Σηματοδοτώντας στροφή στη μέχρι τώρα μεταναστευτική πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, η κ. ντε Λα Βέγκα τόνισε με έμφαση ότι «οποιοσδήποτε εισέρχεται παράνομα στην Ισπανία, αργά η γρήγορα θα πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα». Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, Μιγκέλ Ανχελ Μορατίνος, ο οποίος επισήμανε ότι αφ’ ενός η Ισπανία θα πρέπει να αυξήσει τους ελέγχους στα σύνορά της, αφ’ ετέρου οι αφρικανικές χώρες θα πρέπει να απλοποιήσουν τους μηχανισμούς επαναπατρισμού των μεταναστών.

Το 64% των Ισπανών, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ραδιοφωνικού σταθμού Cadena Ser, θεωρεί την έλευση των μεταναστών το πιο σημαντικό πρόβλημα της χώρας, σημαντικότερο ακόμη και από την ανεργία. Τον περασμένο Απρίλιο, το ανάλογο ποσοστό των Ισπανών ανερχόταν σε 30%. Εκτοτε όμως ο αριθμός των μεταναστών που έφτασαν στην Ισπανία, έχει ξεπεράσει τις 20.000 -από τις αρχές του έτους- ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχών, 550 εξ αυτών έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να μεταβούν στη χώρα. Η Ισπανία έχει ήδη ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση να αυξήσει τις θαλάσσιες περιπολίες που θα εμποδίζουν τους μετανάστες να πλησιάζουν τις ακτές της και ζητεί επίσης τη λήψη συγκεκριμένων πρόσθετων μέτρων για την προστασία των θαλάσσιων συνόρων της.

Με πρωτοβουλία της, η ισπανική κυβέρνηση θα οργανώσει διάσκεψη στα τέλη του μήνα, στην οποία θα συμμετέχουν οι υπουργοί Εξωτερικών και Εσωτερικών, της Κύπρου, της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Σλοβενίας -των οκτώ χωρών που ορίζουν τα νότια σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης- με σκοπό την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Σημειώνεται ότι κριτική στην ισπανική κυβέρνηση άσκησε και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Φράνκο Φρατίνι, ο οποίος υποστήριξε ότι η απόφαση της κυβέρνησης Θαπατέρο να νομιμοποιήσει 600.000 λαθρομετανάστες το 2005, ώθησε και άλλους να μεταναστεύσουν παράνομα στη χώρα.

Κώδωνας Κινδύνου !!!

Απο εδω

Μετά από μια 15ετία πολιτικής ανοιχτών συνόρων η Ευρώπη αισθάνεται την ανάγκη να σταματήσει την αθρόα είσοδο νέων μελών και να καταγράψει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της.
Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο δήλωσε ότι μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας πρέπει να σταματήσει η περαιτέρω διεύρυνση της Ε.Ε. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Κεντροδεξιός υποψήφιος για την Προεδρία Νικολά Σαρκοζί τόνισαν για πολλοστή φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης. Μάλιστα ο Γάλλος πολιτικός προχώρησε στην πρόταση να καθορισθούν σαφώς ποια είναι τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα της ηπείρου μας. Την σοβαρότατη πιθανότητα να οδηγηθεί η Τουρκία σε μία ειδική σχέση με την Ε.Ε. υπαινίχθηκε και η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών μιλώντας στις 31 Ιουλίου στο σύνολο των Ελλήνων Πρέσβεων που υπηρετούν στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι η επίσημη πολιτική της χώρας μας οφείλει να λάβει υπ’ όψιν την γενικότερη ευρωπαϊκή δυσφορία για οποιαδήποτε μελλοντική διεύρυνση της Ένωσης.

Σε όλες τις χώρες της "παλιάς Ευρώπης", όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται οι 15, επικρατεί διάχυτη η ανάγκη καθορισμού και θωράκισης των συνόρων της Ευρώπης. Κορυφαίοι πολιτικοί ζητούν ανοιχτά πλέον να ξεφύγουμε από ιδεολογικές αγκυλώσεις και να δούμε κατάματα το γεγονός ότι δεν χωρούν στην Ευρώπη άλλοι οικονομικοί μετανάστες, όσο κι αν έχουμε την ανθρωπιστική διάθεση να τους βοηθήσουμε.

Έτσι παρατηρούμε την Ισπανία του Σοσιαλιστή Θαπατέρο να εκλιπαρεί - κυριολεκτικά- την ΕΕ να βοηθήσει με πλοία, περιπολίες, στρατό, αστυνομία κλπ στην θωράκιση των θαλασσίων συνόρων από τα κύματα Αφρικανών λαθρομεταναστών. Η Ιταλία με την κεντροαριστερή Κυβέρνηση του κ. Πρόντι ήταν από τις πρώτες που προσυπέγραψε την Ισπανική ανησυχία και ζήτησε στις 31 Αυγούστου να επιδείξουν όλοι οι Ευρωπαίοι αλληλεγγύη στις Μεσογειακές χώρες που προσπαθούν να επαναπατρίσουν τους λαθρομετανάστες. Και η Εργατική Κυβέρνηση της Βρετανίας απεφάσισε να περιορίσει σημαντικά την διακίνηση εργατών από την Βουλγαρία και την Ρουμανία, όταν οι δύο βαλκανικές χώρες ενταχθούν στην Ε.Ε.

Στις 25 Σεπτεμβρίου μάλιστα, οκτώ επικεφαλής κυβερνήσεων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής , υπέγραψαν επιστολή με την οποία ζητείται η συστράτευση όλων των Ευρωπαίων εταίρων για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και για την παρεμπόδιση εισόδου των πολυπληθών λαθρομεταναστών.

Ήδη η Ένωση έχει συστήσει ειδική υπηρεσία με το όνομα FRONTEX για την αυστηρή πλέον επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων και σ’ αυτήν καλούνται να συνεισφέρουν πλοία, αεροπλάνα και έμψυχο δυναμικό όλα τα κράτη – μέλη. Ταυτοχρόνως ο Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Μετανάστευσης Φράνκο Φρατίνι επέκρινε δημοσίως την Ισπανία , διότι νομιμοποίησε 600.000 λαθρομετανάστες και έτσι ενεθάρρυνε νέα κύματα οικονομικών μεταναστών από την Σομαλία και την Μαυριτανία.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η πολιτική "για μια πολυπολιτισμική κοινωνία" είτε με τη μορφή του αμερικανικού "melitng pot", είτε με τη μορφή της γαλλικής αφομοίωσης των "banlieues" προσέκρουσε στις νέου τύπου νομοθεσίες πάταξης της μετανάστευσης της ΕΕ.

Η πολιτική των "χαλαρών" εσωτερικών συνόρων - ελέω συνθήκης Σένγκεν - και ο μη καθορισμός των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, οδήγησε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα να επιβαρύνονται με χιλιάδες λαθρομετανάστες που περνούν καθημερινά τα συνορά τους. Σύμφωνα μάλιστα με το Διεθνές Κέντρο Μεταναστατευτικής Πολιτικής στη Βιέννη, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι παιρνούν λαθραία τα σύνορα της ΕΕ κάθε χρόνο.

Η θέση της Ελλάδας

Η χώρα μας μετά από εφαρμογή μίας 15ετούς πολιτικής ανοιχτών συνόρων κατέληξε από χώρα αποστολής μεταναστών σε χώρα υποδοχής κάτω από ένα βίαιο και ανεξέλεγκτο καθεστώς , δίχως τη σύμφωνη γνώμη του άμεσα πληττόμενου ελληνικού λαού.

Ο υπ. Δημοσίας Τάξης κ. Πολύδωρας πρόσφατα αποδέχτηκε το γεγονός ότι καθημερινά η Ελλάδα δέχεται περίπου 500 λαθρομετανάστες από την πλευρά της Τουρκίας εκ των οποίων μόνο 10-15% δύναται να εντοπίζουν οι Αρχές. Ενώ υποστήριξε ακόμη ότι 1.000.000 λαθρομετανάστες έχουν εισέλθει στην χώρα τα τελευταία 10 χρόνια. Σίγουρα ο αριθμός αυτός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς και εκείνους που περνούν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Οι Αρχές ενδεχομένως συστηματικά μειωμένα νούμερα γιανα μην υπάρξει κοιωνική "έκρηξη". Παρ'όλα αυτά ανεπίσημες πηγές ανεβάζουν αυτά τα νούμερα σε 2,6 εκατ μονίμως διαβιούντες αλλοδαπούς στη χώρα μας.

Μία πραγματικά ενδιαφέρουσα θέση έχει πάρει ανοικτά για τη λαθρομετανάστευση ο κ. Κων/νος Ρωμανός, καθηγητής στο παν/μιο Αιγαίου:

"... Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του νέου μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας (!)». «Αποποιείται η Ελλάδα της ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων». Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας»..."

"... Στο ως άνω άρθρο αναφέρεται ότι το 2015 κατά εκτίμηση του ΟΗΕ ο πληθυσμός της Ελλάδας θα φθάσει τα 14.2 εκατομμύρια. Κατά τις εκτιμήσεις μας τον αριθμό αυτό θα τον έχουμε προσεγγίσει πολύ κοντύτερα στο παρόν μας..."

"...Εδώ θα καταθέσουμε μία άλλη σκέψη. Οι ΗΠΑ επιδοτούν το Μεξικό προκειμένου να συντηρεί στα βόρεια σύνορά του μία ζώνη-φίλτρο που συγκεντρώνει τους μετανάστες που πορεύονται προς τις ΗΠΑ έτσι ώστε να μειωθεί η πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος προς αυτές. Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί, κατά πρόταση του γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Schilly, το Μαρόκο ως φίλτρο της αφρικανικής μετανάστευσης προς βορράν. Μήπως η Ελλάδα επιδοτείται κάτω από το τραπέζι για να παίζει ρόλο φίλτρου της μετανάστευσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Σε συνάρτηση με την τελευταία σκέψη υπάρχει ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Η Ελλάδα έχει συνυπογράψει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη συνθήκη Σέγκεν. Το ένα σκέλος αυτής αφορά την αστυνόμευση και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών της Ευρώπης, το άλλο την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από την λαθρομετανάστευση και τους όρους που πρέπει να πληρούνται προκειμένου να χορηγείται βίζα εισόδου στους αλλοδαπούς. Είναι παρά ταύτα γνωστό και δεδηλωμένο ότι το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών εισήλθαν και εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, όπου όχι μόνο δεν διώκονται ή απελαύνονται, αλλά νομιμοποιούνται. Γιατί ανέχεται η Ευρώπη αυτήν την κατάφορη παραβίαση της συνθήκης Σέγκεν εκ μέρους της Ελλάδας, αν δεν υπάρχει ειδική μυστική πρόβλεψη που να εξαιρεί την Ελλάδα από αυτό το σκέλος της συνθήκης;..."

Την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ η λαθρομετανάστευση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, μάλλον πως ήρθε η ώρα και για την Ελλάδα να λάβει ανάλογες δράσεις. Να αντιμετωπίσει ώριμα το ζήτημα και με καθαρό μυαλό να θέσει τα όρια πουμπορεί να αντέξει η κοινωνία της, πριν η μετανάστευση μεταληθεί σε θρυαλλίδα που προβλέπουν τα δυστοπικά σενάρια για το μέλλον της ...

Παυλόπουλος: Θα νομιμοποιούμε συνεχώς λαθρομετανάστες

Την Δευτέρα 7 Μαΐου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ συνέντευξη του Υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου στην οποία ο κ. Παυλόπουλος απάντησε και σε ερωτήσεις αναγνωστών. Μία από αυτές ήταν του συγγραφέα, επικοινωνιολόγου και αρθρογράφου των "Ελληνικών Γραμμών", Γιάννη Κολοβού για την λαθρομετανάστευση.

Πόσες ακόμα προσπάθειες εκ των υστέρων νομιμοποίησης μεταναστών σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση; Δεν προβληματίζεται ότι έτσι δίνει κίνητρο σε άλλους μετανάστες να μπουν στη χώρα, έστω και παρανόμως, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα νομιμοποιηθούν;

Θα κάνουμε όσες προσπάθειες νομιμοποίησης χρειάζεται ώστε να μην υπάρχει έστω και ένας παράνομος μετανάστης στη χώρα μας. Διότι η ποιότητα της Δημοκρατίας μας και ο πολιτισμός μας μάς επιβάλλουν να μην υπάρχουν παράνομοι μετανάστες, αφού οι παράνομοι μετανάστες είναι εύκολα θύματα μαύρης εργασίας και παραβίασης των δικαιωμάτων τους. Οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι διαχρονικώς, σύμφωνα με τον πολιτισμό μας, πρόσωπα ιερά. Και αυτό το έχουμε αποδείξει και με την πολιτική μας. Κατά τα λοιπά, έχουμε πάρει τα μέτρα μας με τη νομοθεσία την οποία θεσπίσαμε, ώστε να μην υπάρχει εφεξής εκείνη η ανεξέλεγκτη κίνηση μεταναστών την οποία γνωρίσαμε στο παρελθόν, όταν, δυστυχώς, η Ελλάδα ήταν ξέφραγο αμπέλι.

Η απάντηση του κ. Παυλόπουλου σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει κατά νου κάποιο συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών που έχει ανάγκη η οικονομία και επίσης παραβλέπει ότι τα σύνορά μας δεν είναι αδιαπέραστα. Ήδη προ 2 εβδομάδων ο Πολύδωρας παραδέχθηκε ότι κάθε χρόνο μπαίνουν 100.000 παράνομοι και απελαύνονται οι 80.000. Άρα, ακόμα και μ' αυτά τα στοιχεία, έχουμε καθαρή ετήσια "εισροή" στην χώρα μας 20.000 νέων παρανόμων μεταναστών. Άρα με το σκεπτικό Παυλόπουλου, κάθε τουλάχιστον 5-10 χρόνια θα χρειαζόμαστε και μία νέα "ευκαιρία" νομιμοποίησης. Ένα ακόμα θέμα στο οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ είναι έκθετη...

«Αν αύριο έφευγαν όλοι οι μετανάστες από την Ελλάδα...»

του Γιάννη Κολοβού

«Αν αύριο έφευγαν όλοι οι μετανάστες από την Ελλάδα...», αυτό το σενάριο διερεύνησαν οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τα συμπεράσματά τους είναι εξόχως αποκαλυπτικά (1). Αποκαλυπτικά της μονομέρειας με την οποία προσεγγίζει το θέμα ένα ίδρυμα, σκοπός του οποίου είναι να συμβουλεύσει την ελληνική κυβέρνηση αναφορικά με τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν για την καλύτερη αντιμετώπιση του προβλήματος.

Σύμφωνα λοιπόν με το ΙΜΕΠΟ, αν αύριο έφευγαν όλοι οι μετανάστες από την Ελλάδα η οικονομία της ουσιαστικά θα καταστρεφόταν! Οι συνέπειες, όπως περιγράφονται από το ΙΜΕΠΟ, θυμίζουν σενάριο της «Αποκαλύψεως»:

• Η γεωργία θα αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα λόγω έλλειψης εργατικών χεριών.
• Η ανεργία θα αυξανόταν λόγω του ότι η έλευση των μεταναστών δημιούργησε ανάγκες, για την κάλυψη των οποίων δημιουργήθηκαν δευτερογενώς 35.000 θέσεις εργασίας. Εδώ, το ΙΜΕΠΟ φέρνει ως παράδειγμα την περίπτωση των σχολείων τα οποία παραμένουν ανοικτά λόγω των παιδιών των μεταναστών και έτσι έχουν δουλειά οι δάσκαλοι!
• Η κατανάλωση θα μειωνόταν σημαντικά και έτσι η αγορά θα υφίστατο σοκ λόγω του ότι οι επιχειρήσεις θα αδυνατούσαν να διαθέσουν τα προϊόντα τους, ενώ οι επιστήμονες του ΙΜΕΠΟ δεν απέκλειαν - λόγω των προαναφερθέντων - νέο κύμα αστυφιλίας και οριστική ερήμωση της υπαίθρου.

Θα έχει κάποια θετική επίπτωση η (υποθετική) φυγή όλων των μεταναστών; Το ΙΜΕΠΟ βρίσκει μόνο τρεις:

• 5.000 Έλληνες θα εύρισκαν εργασία.
• Θα υπήρχε μία μικρή αύξηση των μισθών.
• Θα σημειωνόταν μία μικρή μείωση των τιμών.

Ας εξετάσουμε πόσο «στέκει» αυτή η εικόνα καταστροφής της πατρίδας μας από την υποθετική φυγή των μεταναστών:

1) Το σενάριο είναι εξ’ αρχής λανθασμένο γιατί η απομάκρυνση των (εκ των υστέρων νομιμοποιηθέντων) μεταναστών δεν είναι απαραίτητο να γίνει μονομιάς, αλλά σταδιακά (όπως θα λήγουν οι άδειές τους) και με προγραμματισμό ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις.

2) Το κράτος θα πρέπει να μετατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση όπου ουσιαστικά οι μετανάστες, εισερχόμενοι παρανόμως, επέβαλλαν την παρουσία τους στην Ελληνική κοινωνία, σε μία κατάσταση όπου οι μετανάστες που θα ζουν και θα εργάζονται στην Ελλάδα θα έχουν επιλεγεί από το κράτος βάσει των εκάστοτε αναγκών της ελληνικής οικονομίας για όσο αυτές υπάρχουν.

3) Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, όσοι έχουν νόμιμη άδεια παραμονής θα παραμείνουν μέχρι την λήξη της. Το κράτος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν παραμέτρους όπως η εθνική ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή και οι ανάγκες της οικονομίας, θα πρέπει να εξετάσει κατά πόσον πρόκειται να τους ανανεώσει αυτήν την άδεια. Σε όσους η άδεια δεν θα ανανεωθεί, θα πρέπει να το πληροφορηθούν εγκαίρως. Το κράτος θα πρέπει επίσης να εξετάσει αν οι θέσεις εργασίας αυτών των οποίων η άδεια δεν θα ανανεωθεί μπορούν να καλυφθούν από Έλληνες. Αν δεν καλύπτονται από Έλληνες, τότε το κράτος θα πρέπει να αναζητήσει μετανάστες αυτών των ειδικοτήτων από χώρες της επιλογής του. Κατόπιν διαδικασίας ελέγχου των υποψηφίων μεταναστών θα πρέπει να επιλέξει τους καλύτερους, οι οποίοι θα έρθουν στην Ελλάδα γνωρίζοντας που θα εργασθούν και για πόσο χρονικό διάστημα. Έτσι, μία κατάσταση «κατ’ επίφασιν» ελεγχόμενη, μετατρέπεται σε πλήρως ελεγχόμενη. Εννοείται ότι όσοι βρίσκονται στην χώρα παρανόμως θα πρέπει να επαναπατρισθούν.

4) Η γεωργία μας, παρά την παρουσία των μεταναστών, αντιμετωπίζει ήδη σοβαρό πρόβλημα καθώς η απασχόληση σε αυτήν σημειώνει σημαντική πτώση (μείον 11,8% κατά το 2005 (2)) ενώ ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζανέτος Καραμίχας κάνει λόγο για μεγέθυνση της αποεπένδυσης στον κλάδο και μείωση της ανταγωνιστικότητάς του (3). Πώς να μην υπάρχει αποεπένδυση όταν ο γαιοκτήμονας, λόγω της ύπαρξης φθηνών εργατικών χεριών, δεν έχει κίνητρο να επενδύσει στην χρήση καινοτομιών και νέων τεχνολογιών; Και άρα, πώς να μην μειώνεται η ανταγωνιστικότητα του κλάδου;

5) Τα περί 35.000 θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν λόγω των μεταναστών και οι οποίες υπερκαλύπτουν τις 5.000 που «χάθηκαν» εξ’ αιτίας τους θυμίζουν τις φαιδρές απόψεις της ΓΣΕΕ περί ... πολλαπλασιαστή (4). Επιπλέον, αν αυτό ίσχυε, τότε γιατί η κυβέρνηση σπεύδει να «μπλοκάρει» την είσοδο εργατικού δυναμικού από την Βουλγαρία και την Ρουμανία μέχρι το τέλος του 2008 (5); Αν η μαζική μετανάστευση έχει σημαντικές θετικές συνέπειες για την απασχόληση των γηγενών -όπως διατείνεται το ΙΜΕΠΟ- γιατί η κυβέρνηση εμποδίζει την έλευση και άλλων ώστε οι «θετικές» συνέπειες να συνεχισθούν και να αυξηθούν; Η διγλωσσία και η υποκρισία είναι εμφανής... Πάντως, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, λόγω της αυξημένης εισροής φθηνού μεταναστευτικού δυναμικού στην Βρετανία, η ανεργία των γηγενών στην χώρα αυτή αυξήθηκε από 4,8% το 2005 σε 5,6% το 2006 (6). Φαίνεται ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου «ισχύει» ο πολλαπλασιαστής...

6) Για το παράδειγμα των δασκάλων τί να σχολιάσουμε; Ότι η αβελτηρία των κυβερνήσεων των τελευταίων 30 ετών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπογεννητικότητας οδηγεί στην επίκληση των παιδιών των μεταναστών προκειμένου να ... μείνουν τα σχολεία ανοικτά και άρα να ... έχουν δουλειά οι δάσκαλοι;

7) Τέλος, ακόμα και η «περιβόητη» κατανάλωση η οποία γίνεται από τους μετανάστες είναι αμφίβολο κατά πόσον υποστηρίζεται από στοιχεία καθώς είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος, πώς γίνεται άνθρωποι με αρκετά χαμηλότερο εισόδημα από τους γηγενείς, με μεγαλύτερη αποταμίευση από τους γηγενείς, με λιγότερο δανεισμό από τους γηγενείς και με αποστολή εμβασμάτων στις χώρες προέλευσής τους να έχουν τέτοιο υπόλοιπο εισοδήματος προς κατανάλωση ώστε η «φυγή» τους να προκαλέσει «σοκ» στην αγορά!

Οι επιστήμονες του ΙΜΕΠΟ στέκονται μόνο σε κάποιες (αποκλειστικώς οικονομικής φύσεως) συνέπειες και ιδιαιτέρως στην αρνητική τους πλευρά και αποφεύγουν επιμελώς να αναφερθούν σε άλλες, ευρύτερες συνέπειες για την κοινωνία από την φυγή των μεταναστών, όπως:

• Πτώση κατά περίπου 35% της βαριάς εγκληματικότητας.
• Μείωση κατά 40% του πληθυσμού των φυλακών.
• Μείωση της μαύρης εργασίας.
• Μείωση του παραεμπορίου.
• Μείωση των δαπανών για υγειονομική κάλυψη μεταναστών, οι οποίοι υποασφαλίζονται (7).
• Μείωση της αναδιανομής του εισοδήματος εις βάρος των φτωχότερων Ελλήνων (8).
• Μείωση των κινδύνων από την δημιουργία συμπαγών εθνοτικών κοινοτήτων στο εσωτερικό της χώρας οι οποίες προέρχονται από όμορα κράτη.
• Μείωση του κινδύνου ανάπτυξης του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην χώρα.
• Αύξηση του κινήτρου των εργοδοτών για εκσυγχρονισμό της παραγωγικής διαδικασίας.
• Αύξηση της κοινωνικής συνοχής.
• Αποφυγή προβλημάτων εθνικής ταυτότητας και «πολυπολιτισμικών» πειραματισμών οι οποίοι, όπου εφαρμόσθηκαν στην Ευρώπη, κατέληξαν σε ... τραγωδία!

Όλες αυτές οι συνέπειες φαίνονται να διέλαθαν της προσοχής του ΙΜΕΠΟ, το οποίο εστιάζει μόνο στην οικονομία αδιαφορώντας για τις υπόλοιπες παραμέτρους του φαινομένου (εθνικές, κοινωνικές, ταυτότητας, εθνικής ασφαλείας, εθνικής και κοινωνικής συνοχής). Είναι εμφανής η προσπάθεια των ιθυνόντων να «δείξουν» στον Ελληνικό λαό ότι αν αποδεχθεί την υπάρχουσα κατάσταση «θα ωφεληθεί η τσέπη του». Όμως, ακόμα και αν αυτό ήταν σωστό, κάποια πράγματα δεν είναι μόνο θέμα «τσέπης»... Υπάρχουν και άλλοι σημαντικοί παράγοντες τους οποίους το ΙΜΕΠΟ παραβλέπει. Δυστυχώς τα παθήματα άλλων κρατών (π.χ. Βρετανία) δεν γίνονται μαθήματα... Ούτε και οι προειδοποιήσεις της ΕΕ, ότι «η μαζική νομιμοποίηση των παρανόμων μεταναστών δεν αποτελεί λύση μακροπρόθεσμα, δεδομένου ότι με ένα τέτοιο μέτρο δεν επιλύονται τα πραγματικά βαθύτερα προβλήματα» (9), λαμβάνονται υπ’ όψιν. Ερήμην του ελληνικού λαού, το υπουργείο Εσωτερικών προχωρά σε τέταρτη (!) προσπάθεια νομιμοποίησης μεταναστών... «φιλοδοξώντας» να νομιμοποιήσει (εκ των υστέρων) άλλες 100.000 (10). Πότε θα γίνει επιτέλους ένας ειλικρινής δημόσιος διάλογος για το θέμα;

Παραπομπές
1) Οι απόψεις του ΙΜΕΠΟ για το θέμα αυτό παρουσιάσθηκαν από τις φιλοκυβερνητικές «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» στις 2/12/2006 και 7/12/2006 αντιστοίχως. Όταν δημοσιοποιηθεί ολόκληρη η μελέτη τότε θα γίνει εκτενέστερη ανάλυση και παρουσίασή της.
2) «Τα Νέα» 4/12/2006
3) «Το Βήμα» 8/12/2006
4) Δες σχετικό άρθρο του γράφοντος στο «Ρεσάλτο», τεύχος 9.
5) Η σχετική κυβερνητική απόφαση προβλήθηκε με πρωτοσέλιδο από τον φιλοκυβερνητικό «Ελεύθερο Τύπο» ο οποίος έκανε λόγο για «STOP σε Βούλγαρους, Ρουμάνους» (17/11/2006).
6) «Daily Mail» 28/11/2006
7) Δες και σχετικές δηλώσεις του διοικητή του ΙΚΑ κ. Γ. Βαρθολομαίου (Καθημερινή 28-29/10/2006).
8) Δες σχετικό άρθρο του γράφοντος στο «Ρεσάλτο», τεύχος 8.
9) Πιό πρόσφατη σχετική «παραίνεση» είναι το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 28/9/2006 σχετικά με την κοινή πολιτική μετανάστευσης της ΕΕ, απ’ όπου και το σχετικό απόσπασμα.
10) Π.χ. «Καθημερινή» 29/11/2006

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 17 (Μάιος 2007) του μηνιαίου περιοδικού «Ρεσάλτο».

Η πρόταση του George J. Borjas περί μεταναστευτικής πολιτικής

του Γιάννη Κολοβού

Στον κουβανικής καταγωγής καθηγητή George J. Borjas έχουμε αναφερθεί και σε παλιότερο άρθρο. Είναι καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στην Σχολή Διακυβέρνησης John F. Kennedy του Πανεπιστημίου του Harvard και θεωρείται από τους κορυφαίους καθηγητές στον κόσμο σε θέματα οικονομικής της μεταναστεύσεως. Κατά τον Borjas, πριν γίνουν οι οποιεσδήποτε προτάσεις μεταναστευτικής πολιτικής, η χώρα θα πρέπει να αποφασίσει τι σκοπούς θέλει να πετύχει με την συγκεκριμένη πολιτική. Μάλιστα ο Borjas, αναφερόμενος στις ΗΠΑ, τονίζει ότι, αν εξαιρεθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της Wall Street, όλοι οι υπόλοιποι αναγνωρίζουν ότι η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να είναι επιλεκτική προκειμένου να διαθέσει τις περιορισμένες άδειες εισόδου στους καλύτερους μεταξύ των αιτούντων. Στην τελική ανάλυση, η κάθε μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να δίνει απάντηση σε δύο διακριτά ερωτήματα:

Πόσοι νόμιμοι μετανάστες θα πρέπει να εισέρχονται στην χώρα;

Τι είδους μετανάστες θα πρέπει να παίρνουν την άδεια εισόδου και εργασίας;

Κατά τον Borjas, για να δοθεί απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να αποφασισθεί ποιάς από τις τρεις ομάδες την οικονομική ευμάρεια θα πρέπει να εξυπηρετήσει η μεταναστευτική πολιτική. Η αποτίμηση της βαρύτητας που έχει για την χώρα που θα δεχθεί τους μετανάστες η οικονομική ευμάρεια καθεμιάς από τις τρεις αυτές ομάδες θα καθορίσει και το περιεχόμενο της μεταναστευτικής πολιτικής.

Η πρώτη ομάδα αποτελείται από τους γηγενείς της χώρας υποδοχής των μεταναστών, η δεύτερη από τους μετανάστες και η τρίτη από αυτούς που μένουν πίσω στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Κατά τον Borjas η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να ενδιαφερθεί μόνο για την οικονομική ευμάρεια των γηγενών. Όμως και αυτή η επιλογή πολιτικής δεν θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της μόνον την επίτευξη αύξησης του κατά κεφαλήν διαθέσιμου εισοδήματος για τους γηγενείς, αλλά και το μέγεθος της αναδιανομής εισοδήματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Δηλαδή, η επιλεγείσα μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να κάνει τους γηγενείς πιο πλούσιους, αλλά χωρίς να αυξάνει τις εισοδηματικές διαφορές μεταξύ των κατηγοριών των γηγενών εργαζομένων.

Κατά τον Borjas οι ΗΠΑ θα ωφεληθούν αν δώσουν προτεραιότητα στην εισδοχή ειδικευμένων εργαζομένων. Για να επιλέξουν τους καλύτερους εκ των αιτούντων προτείνει ένα σύστημα βαθμολόγησης παρόμοιο με αυτό που εφαρμόζει ο Καναδάς. Στον Καναδά, ο κάθε υποψήφιος μετανάστης βαθμολογείται αναλόγως των χαρακτηριστικών και των προσόντων του και, αν η βαθμολογία του ξεπερνά το όριο, γίνεται δεκτός. Χαρακτηριστικά του υποψηφίου που βαθμολογούνται είναι η ηλικία, το εκπαιδευτικό επίπεδο, η γνώση συγκεκριμένων δεξιοτήτων και επιστημών, η εργασιακή εμπειρία, η γνώση της Αγγλικής ή της Γαλλικής γλώσσας, η ύπαρξη συγγενών στον Καναδά κ.λπ.

Ο Borjas αναγνωρίζει ότι το σύστημα αυτό έχει ατέλειες όπως πχ. ότι τα αξιολογούμενα χαρακτηριστικά είναι αποτέλεσμα συσκέψεων κυβερνητικών αξιωματούχων και ότι αξιολογούνται μόνο εμφανή χαρακτηριστικά και όχι άυλα στοιχεία της προσωπικότητας. Όμως υπογραμμίζει ότι το εν λόγω σύστημα είναι απλό και χρήσιμο γιατί επιλέγει μετανάστες που θα είναι επωφελείς για την χώρα. Το όριο, αλλά και οι βαθμοί που δίνονται σε κάθε χαρακτηριστικό, μπορούν να μεταβάλλονται αναλόγως των μεταβολών των αναγκών της χώρας σε εργατικό δυναμικό, αλλά και με βάση του πόσο «επείγουσες» είναι αυτές οι ανάγκες.

Σημαντικό σημείο της πρότασης του Borjas είναι και η άποψή του ότι όταν το μέγεθος μίας εθνοτικής ομάδας αυξάνεται τότε οι μετανάστες που ανήκουν σε αυτήν και τα παιδιά τους βρίσκουν πιο επικερδές το να αυτο-απομονωθούν σε έναν θύλακα και να δημιουργήσουν παράλληλες αγορές που συνυπάρχουν με την κύρια οικονομία. Η εξέλιξη αυτή ελαχιστοποιεί τα κίνητρα των μεταναστών της εν λόγω ομάδας να ενσωματωθούν στην υπόλοιπη κοινωνία και οικονομία με αποτέλεσμα και οι γηγενείς να επωφελούνται ελάχιστα από την παρουσία αυτής της εθνοτικής ομάδας, αλλά και η χώρα να μετατρέπεται σε συλλογή ξεχωριστών και διακριτών εθνοτικών ομάδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων ο Borjas προτείνει τον περιορισμό των αδειών παραμονής και εργασίας που δίδονται σε κάθε εθνοτική ομάδα στο 5% του συνόλου των αδειών ως ανώτατο όριο.

Τις απόψεις που μιλούν για έλλειψη εργατικών χεριών σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας ο Borjas τις απορρίπτει υπενθυμίζοντας ότι πολλοί κλάδοι της οικονομίας ισχυρίζονται ότι αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις εργατικού δυναμικού, ενώ πίσω από αυτές τις θέσεις στην πραγματικότητα κρύβεται η επιθυμία μείωσης των μισθών μέσω εισαγωγής νέων εργαζομένων. Ο Borjas τονίζει ότι οι διάφοροι κλάδοι θα αναζητήσουν εναλλακτικές μεθόδους παραγωγής τις οποίες είχαν αγνοήσει λόγω της απεριόριστης προσφοράς φθηνού εργατικού δυναμικού. Αυτές οι μέθοδοι μπορεί να είναι εντάσεως κεφαλαίου ή και εντάσεως τεχνολογίας και να καταστήσουν τους κλάδους αυτούς ακόμα πιό ανταγωνιστικούς. Επιπλέον, αν κάποια προϊόντα ακριβύνουν τότε οι καταναλωτές μπορούν να στραφούν σε υποκατάστατα προϊόντα που εξυπηρετούν τις ίδιες ανάγκες.

Όσον αφορά τον αριθμό των μεταναστών που χρειάζεται η κάθε χώρα ο Borjas τονίζει ότι είναι ανώφελο να θεσπισθεί ένα συγκεκριμένο νούμερο καθώς οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν. Ο αριθμός των μεταναστών θα μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες της οικονομίας. Όταν η οικονομία βρίσκεται σε κάμψη και η ανεργία είναι υψηλή, τότε ο αριθμός των μεταναστών θα μειώνεται ή ακόμα και θα μηδενίζεται, ενώ αν η οικονομία αναπτύσσεται αυτός θα αυξάνεται.

Για την παράνομη μετανάστευση ο Borjas προειδοποιεί ότι αν αυτή δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια μεταναστευτικής πολιτικής είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και τα οποιαδήποτε οικονομικά και κοινωνικά οφέλη από μία οργανωμένη μεταναστευτική προσπάθεια θα εξανεμισθούν. Ο Borjas προτείνει την επιβολή βαρύτατων ποινών σε όσους προσλαμβάνουν παράνομους μετανάστες. αλλά και την επιβάρυνση των εργοδοτών παρανόμων μεταναστών με το κόστος των δημοσίων υπηρεσιών που απολαμβάνουν οι μετανάστες (εκπαίδευση, ιατρικές υπηρεσίες κλπ). Επιπλέον, προτείνει την επιβολή ποινών στους ίδιους τους παράνομους μετανάστες όπως την κατάσχεση των υπαρχόντων τους (μετρητά, οχήματα, τραπεζικές καταθέσεις κλπ) και κατόπιν την απέλασή τους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πρακτικών κατά τον Borjas θα μειώσει την ροή παρανόμων μεταναστών προς μία χώρα.

Μία ακόμη πρόταση του Borjas είναι η απευθείας σύνδεση του αριθμού των διαθεσίμων θέσεων νομίμων μεταναστών με τον αριθμό των παρανόμων μεταναστών που εισέρχονται. Αν μία χώρα είχε αποφασίσει να δεχθεί για παράδειγμα 200.000 νόμιμους μετανάστες, η αναφορά ότι την προηγούμενη χρονιά είχαν εισέλθει 50.000 παράνομοι μετανάστες θα μείωνε τον αριθμό των νομίμων μεταναστών σε 150.000 άτομα. Η σύνδεση αυτή έχει πολλαπλά οφέλη: α) η κοινωνία αντιλαμβάνεται το κόστος της χρήσης παρανόμων μεταναστών γιατί επιβαρύνθηκε με 50.000 «αγνώστους» αντί να επωφεληθεί από την εισδοχή 50.000 επιλεγμένων μεταναστών, β) παρ’ όλο που κάποιες εταιρείες θα επωφεληθούν από την εισροή των παρανόμων μεταναστών, άλλες εταιρείες, ειδικά όσες αναζητούν ειδικευμένο προσωπικό, θα αναγκαστούν να το αναζητήσουν από μικρότερο αριθμό επιλεγμένων μεταναστών και γ) οι ίδιες οι κοινότητες μεταναστών θα αντιληφθούν ότι η εισροή παρανόμων μεταναστών κάνει πιο δύσκολη την προσπάθεια συγγενικών και φιλικών τους προσώπων να έλθουν στην χώρα, ακόμη και αν έχουν τα προσόντα για να έρθουν νόμιμα.

Πηγή
Borjas G. “Heaven’s Door: Immigration policy and the American economy”, Princeton University Press, Princeton, New Jersey 1999.

Μεταναστευτικό ζήτημα και δημοσιογραφική ελίτ των ΗΠΑ

του Γιάννη Κολοβού

Ο δημοσιογραφικός σχολιασμός των πρόσφατων γεγονότων στις ΗΠΑ αναφορικά με τα εκατομμύρια των - κυρίως ισπανοφώνων - παρανόμων μεταναστών και την συζήτηση που γίνεται γύρω από το θέμα της παροχής ή μη νέας ευκαιρίας νομιμοποίησής τους, δείχνει μία αλλαγή στάσης των μεγάλων εφημερίδων και των κύριων αρθρογράφων τους σε κάποια θέματα σχετικά με τις συνέπειες της μετανάστευσης.

Η αλλαγή αυτή είναι ενδιαφέρουσα καθώς είναι ζήτημα χρόνου να γίνει αποδεκτή από την δική μας, την εγχώρια δημοσιογραφική και πολιτική ελίτ. Ας μην μας διαφεύγει ότι η συγκεκριμένη ελίτ, είτε αριστερή είτε φιλελεύθερη, είναι ως επί το πλείστον ιδεολογικά ετερόφωτη και συνηθίζει να μεταφέρει σε εμάς «ιδέες» και «πρακτικές» οι οποίες προέκυψαν σε άλλες κοινωνίες και αφορούσαν εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ακόμα και η θεωρία περί «πολυπολιτισμικότητας» στην οποία αναφέρεται πολύ συχνά (χωρίς όμως να μας την εξηγεί κάποιος) είναι προέλευσης ΗΠΑ.

Η μεταστροφή είναι ξεκάθαρη σε άρθρο του φιλελεύθερου αρθρογράφου των New York Times Paul Krugman (1). Στο άρθρο αυτό ο Krugman παραδέχεται τα εξής:

1) «το καθαρό κέρδος της αμερικανικής οικονομίας από τη μετανάστευση...είναι μικρό. Ρεαλιστικές εκτιμήσεις μάς δείχνουν ότι, από το 1980 μέχρι σήμερα, η μετανάστευση δεν έχει συνεισφέρει στη σημαντική αύξηση του συνολικού εισοδήματος όσων έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ. H αύξηση αυτή, μάλιστα, είναι πολύ χαμηλότερη από 1%».

2) «παρά το γεγονός ότι η μετανάστευση έχει αυξήσει ελαφρώς τα συνολικά εισοδήματα, οι περισσότεροι από τους φτωχότερους Αμερικανούς έχουν δεχτεί πλήγμα από αυτή - ιδιαίτερα από τους μετανάστες που προέρχονται από το Μεξικό. Επειδή έχουν πολύ χαμηλότερη μόρφωση από τον μέσο Αμερικανό εργάτη, οι Μεξικανοί μετανάστες αυξάνουν την προσφορά ανειδίκευτης εργασίας και πιέζουν προς τα κάτω τους μισθούς που λαμβάνουν οι φτωχότεροι Αμερικανοί. H πιο εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω στο θέμα, που έχει γίνει στο Χάρβαρντ από τους George Borjas και Lawrence Katz, μας δείχνει ότι οι Αμερικανοί που εγκατέλειψαν το σχολείο (και δεν έχουν υψηλή μόρφωση) θα κέρδιζαν σήμερα έως και 8% περισσότερα χρήματα, αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες από το Μεξικό».

3) «είναι ανέντιμο να λέμε...ότι οι μετανάστες «κάνουν δουλειές που δεν θα έκαναν οι Αμερικανοί». H επιθυμία να εργαστεί κανείς σε μια συγκεκριμένη δουλειά έχει άμεση σχέση με το πόσο αυτή πληρώνει - και ο λόγος που κάποιες δουλειές προσφέρουν πολύ λίγα χρήματα για να τραβήξουν την προσοχή Αμερικανών εργατών, είναι ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός από μετανάστες που αμείβονται με «ψίχουλα»».

4) «Η σύγχρονη Αμερική είναι ένα κράτος ευημερίας, ακόμη κι αν το δίχτυ ασφαλείας στην κοινωνική μας πολιτική έχει περισσότερες τρύπες από όσες θα έπρεπε - και οι ανειδίκευτοι μετανάστες απειλούν να... σκίσουν εντελώς το δίχτυ αυτό...Δυστυχώς, οι ανειδίκευτοι μετανάστες δεν πληρώνουν αρκετούς φόρους για να καλύπτεται το κόστος των κοινωνικών τους απολαβών».

5) «Ρεαλιστικά, η Αμερική πρέπει να ανακόψει την «απόβαση» στο έδαφός της μεταναστών που είναι ανειδίκευτοι εργάτες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ελεγχθεί καλύτερα η παράνομη μετανάστευση».

Η συνειδητοποίηση της ανάγκης του ελέγχου των συνόρων και επομένως της δυνατότητας εισόδου στην χώρα φαίνεται ανάγλυφα στα λόγια του αρθρογράφου των New York Times Thomas Friedman (2): «Καθώς είμαι μεγάλος υποστηρικτής της μετανάστευσης, επιθυμώ παράλληλα τη δημιουργία υψηλού φράκτη. Αν η οικοδόμηση πραγματικού τείχους δεν είναι εφικτή, τότε προτείνω την εισαγωγή εθνικής ταυτότητας, με σύγχρονα χαρακτηριστικά ασφαλείας που θα εμποδίζει την πλαστογράφησή της, για κάθε Αμερικανό. Χωρίς την ταυτότητα αυτή δεν θα είναι δυνατή η νόμιμη πρόσληψη, ούτε και η πρόσβαση σε κρατικές υπηρεσίες…Οι καλοί φράκτες κάνουν την καλή μεταναστευτική πολιτική. Οι φράκτες κάνουν τους ανθρώπους ασφαλείς και περιορίζουν τον κακώς εννοούμενο αυθορμητισμό. Τα πορώδη σύνορα ενδυναμώνουν μόνο τους ξενοφοβικούς δημαγωγούς».

Όπως φαίνεται και από τα ανωτέρω αποσπάσματα ο Krugman ανατρέπει έναν-έναν όλους τους μύθους γύρω από την μετανάστευση τους οποίους μας σερβίρει σήμερα το εγχώριο πολιτικό, δημοσιογραφικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Με το ίδιο θέμα ασχολήθηκε και ο John Broder (3) ο οποίος υπογράμμισε και την εξής παράμετρο: «Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, περίπου 500.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους του Λος Άντζελες για να διαμαρτυρηθούν κατά του σκληρού μεταναστευτικού νόμου που εγκρίθηκε από την Βουλή τον Δεκέμβριο και για να πιέσουν την Γερουσία, η οποία συζητά το θέμα αυτές τις μέρες. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν πολύ λίγοι Αφροαμερικάνοι, σημείωσε ο Ronald W. Walters, καθηγητής διακυβέρνησης και πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Maryland. Οι οικονομικές προοπτικές τους απειλούνται ευθέως από την τεράστια εισροή παρανόμων μεταναστών, είπε. Οι Αφροαμερικανοί ανταγωνίζονται για θέσεις εργασίας στις κατασκευές, στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια, στην συσκευασία κρέατος και στην υφαντουργία, είπε, και τις χάνουν από τους μετανάστες που είναι διατεθειμένοι να δεχθούν χαμηλότερους μισθούς και λιγότερα επιδόματα».

Τέλος, ο αρθρογράφος της Washington Post Robert J. Samuelson σχολιάζοντας τα ίδια γεγονότα (4) υπογραμμίζει ότι:

1) «η Γερουσία φαίνεται έτοιμη να εγκρίνει την είσοδο έως και 400.000 «προσκεκλημένων εργατών», ετησίως. Η προσέγγιση της Γερουσίας θα αυξήσει την αμερικανική φτώχεια με το πρόσχημα της κάλυψης εργασιακών «ελλείψεων»».

2) «Αν δεν σταματήσει η σημερινή παράνομη μετανάστευση περίπου 500.000 ανθρώπων, ετησίως, θα ξεπεράσει οποιοδήποτε σύστημα…Οι εταιρείες που προσλαμβάνουν παράνομους εργάτες θα έπρεπε να τιμωρούνται αυστηρά. Αλλά είναι εξίσου ουσιαστικό να σταματήσει η προσέλευση».

3) «Τα παράπονα των επιχειρήσεων για εκτεταμένες «ελλείψεις» σε εργατικά χέρια προσδίδουν αξιοσέβαστο πρόσωπο στη δίψα τους για φθηνή εργασία…Οι δουλειές που προσελκύουν πλήθη μεταναστών έχουν μικρές μισθολογικές αυξήσεις».

Βεβαίως, οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι προτείνουν λανθασμένες - κατά την άποψη του γράφοντος - «λύσεις» όπως την εκ των υστέρων νομιμοποίηση ισπανόφωνων μεταναστών και την άκριτη παροχή δικαιώματος ψήφου. Παρ’όλ’ αυτά, η παραδοχή της αναγκαιότητας καλύτερης φύλαξης των συνόρων και της ανακοπής της παράνομης μετανάστευσης, της ανάγκης επιβολής κυρώσεων σε όσους απασχολούν παράνομους μετανάστες, το ότι το κέρδος από την μετανάστευση είναι μικρό, το ότι η μετανάστευση επιβαρύνει την κοινωνική πρόνοια, το ότι από την μετανάστευση πλήττονται σοβαρά τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και επωφελούνται οι εργοδότες αποτελεί μία αξιοσημείωτη στροφή σε σύγκριση με όσα υποστήριζε η δημοσιογραφική ελίτ των ΗΠΑ τα τελευταία 20 έτη.

Υπάρχει, επομένως, ελπίδα και για τους δικούς μας καθοδηγητές της κοινής γνώμης. Τότε, ίσως μπορέσει να ανοίξει ένας διάλογος επί του θέματος βασισμένος σε στοιχεία και επιχειρήματα και όχι σε κραυγές και εκτόξευση κατηγοριών για «ρατσισμό» και «ξενοφοβία». Αρκεί να μην χρειασθούν 20 χρόνια για να αντιληφθούν τις πραγματικές παραμέτρους του προβλήματος...

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1) Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 1-2/4/2006 με τίτλο «Μετανάστευση με όρια» και στην «Καθημερινή» στις 2/4/2006 με τίτλο «Μετανάστευση: κέρδη και ζημιές μετρούν οι ΗΠΑ»
2) Thomas Friedman «Ψηλοί φράκτες και μεγάλες πύλες», Καθημερινή 16/4/2006
3) John M. Broder, “Immigrants and the Economics of Hard Work”, The New York Times 2/4/2006
4) Robert J. Samuelson «Η νομιμοποίηση των ισπανόφωνων μεταναστών», Καθημερινή 9/4/2006

Τι εισηγηθηκε ο Βύρων Πολύδωρας στις Βρυξέλες

Αδέσμευτός Τύπος
Φεύρουαριου 2007
πέμτη 22αρ. φύλου (3.674)2.656

Το μέγεθος του προβλήματος σχετικα με τη λαθρομετανάστευση αποτύπωσε και ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως κ.Πολύδωρας με την παρέμβαση του κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συμβουλίου Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκή Ένωσης πριν απο μία εβδομάδα στις Βρυξέλες
"Επιθυμώ να στρέψω την προσοχή σας στο μέτωπο που λέγεται ΕΛ.ΑΣ.-"σύγρουόμενη" με τους λαθρομετανάστες,δηλαδή το ευρωπαϊκό , νοτιοανατολικό μέτωπο , σε αυτήν τη σύγκροση.
Έτος 2006 : Συλληφθέντες λαθρομετανάστες 95.000. Επαναπροωθηθέντες 72.000. Παραμένοντες σε ευρωπαϊκό έδαφος στην "ταπεινή" Ελλάδα 22.000. Έτσι λοιπόν αυτό είναι "βάρος" εν δύναμει για όλη την Ευρώπη. Ετσι το εισηγούμαι στο συμβούλιό μας. Ετσι ζητώ την προσοχή της Επιτροπής και του Franco Frattini , που το έχει "συλλάβει" το θέμα και οργανώνει αυτή τη σύντονη δράσης μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου και Αιγύπτου , όπως Ιταλίας- Μάλτας - Ισπανίας και Λιβύης , για να αποκρούσουμε το νότιο μέτωπο"

Η λαθρομετανάστευση και ο ρατσισμός του "αντιρατσισμού"

του Μάκη Βορίδη
Προέδρου του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΛΛΟΠΙΑ τον Ιανουάριο του 2002

Αποπειρόμενος κανείς να μιλήσει για τη λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αμέσως νιώθει τις "Συμπληγάδες" να απειλούν να τον συνθλίψουν: από την μία ο "αντιρατσισμός", με όλο το δίκτυο των κατασταλτικών μηχανισμών που έχει αναπτύξει (προοδευτικοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ποινική νομοθεσία, "μη κυβερνητικές" οργανώσεις κ.λπ.) και από την άλλη η πραγματική πίεση ανθρώπων που υφίστανται το πρόβλημα και αγανακτούν, θεωρώντας κάθε ορθολογιστική προσέγγιση ανεπαρκή και μη ικανή να επιλύσει τα προβλήματά τους.

Το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως στην Ελλάδα δεν είναι ένα ζήτημα αρχής ή ιδεολογίας, αλλά ένα πρόβλημα πολιτικής, αν κανείς δεχτεί ως δεδομένο ότι υφίσταται συντεταγμένο εθνικό κράτος. Αν υπάρχει κράτος, τότε υπάρχουν και σύνορα. Ως γνωστόν, τρία είναι τα στοιχεία που ορίζουν την ύπαρξη ενός κράτους: η ύπαρξη εδάφους, και δη ορισμένου, η ύπαρξη λαού που κατοικεί στο έδαφος αυτό, και η ύπαρξη εξουσίας που ασκείται εντός των ορίων του εδάφους και υπέρ του λαού. Και αν υπάρχει κράτος, υπάρχει και η νομική διάκριση "ημεδαπού" και "αλλοδαπού", διάκριση καθ' όλα θεμιτή και θεμελιωμένη στο Σύνταγμά μας. Κάθε πολιτική λοιπόν που ασκείται εντός των ορίων του Ελληνικού Κράτους θα έπρεπε, για να είναι νόμιμη και νομιμοποιημένη, να στοχεύει στην εξυπηρέτηση των βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων του Ελληνικού λαού.

Θεωρώντας ως βάση τα ανωτέρω, το ζητούμενο της χάραξης μίας μεταναστευτικής πολιτικής αποσαφηνίζεται: η μετανάστευση βλάπτει ή ωφελεί στα συμφέροντα του Ελληνικού λαού; Η ερώτηση αυτή, όπως θα καταστεί σαφές κατωτέρω, δεν έχει μία αρνητική ή θετική απάντηση, αλλά μάλλον χρειάζεται ποσοτικές και ποιοτικές προσεγγίσεις, δηλ. δεν απαντιέται με "ναι" ή με "όχι", αλλά μάλλον ρωτώντας "πόσοι" και "ποιοί". Από το σημείο αυτό και πέρα ξεδιπλώνονται μία σειρά "αντιρατσιστικών" μύθων - επιχειρημάτων που στοχεύουν στο να πείσουν αφ' ενός ότι "οι μετανάστες είναι καλοί και χρήσιμοι" και αφ' ετέρου ότι όποιος μιλά εναντίον της αθρόας μεταναστεύσεως είναι "ρατσιστής" ή τουλάχιστον "ξενοφοβικός".

Τα "αντιρατσιστικά" επιχειρήματα αναπτύσσονται ως ακολούθως:

"Οι λαθρομετανάστες δεν ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητος"

Σε μία πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από τους Ευρωπαίους - εφευρέτες του ρατσισμού, ως "ο πιο ξενοφοβικός λαός" στην Ευρώπη και τούτο διότι, κατά ποσοστό ανώτερο του 80%, υποστηρίζουν ότι "οι αλλοδαποί τελούν περισσότερα αδικήματα από τον μέσο Έλληνα".

Δυστυχώς για το Ευρωβαρόμετρο, η κρίση αυτή των Ελλήνων είναι ακριβής: χωρίς κανείς να υποστηρίζει ότι όλοι οι παράνομοι μετανάστες είναι εγκληματίες, αν και όλοι είναι παραβάτες του ποινικού μας νόμου εφ' όσον παράνομα εισήλθαν, παραμένουν και εργάζονται στην χώρα μας, τα στοιχεία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως φανερώνουν ότι ενώ οι λαθρομετανάστες αποτελούν περίπου το 10-12% του πληθυσμού, τελούν το 36,3% των ανθρωποκτονιών, το 31,5% των ληστειών, το 27,4% των αδικημάτων σεξουαλικής εκμεταλλεύσεως και το 58,2% των αδικημάτων λαθρεμπορίου (στοιχεία εγκληματικότητος για το πρώτο πεντάμηνο του 1999).

'Αρα οι λαθρομετανάστες, και αυτό είναι γεγονός, εγκληματούν ποσοστιαία περισσότερο από τους Έλληνες και επιβαρύνουν τους δείκτες της εγκληματικότητος. Η "αντιρατσιστική" επιχειρηματολογία, μετά την συντριβή της από τα στατιστικά στοιχεία, συνήθως αναδιπλώνεται ως εξής:

"Πράγματι οι λαθρομετανάστες εγκληματούν, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί είναι φτωχοί, μη εντεταγμένοι, απόβλητοι κ.λπ."

Πέραν του ότι τα επιχειρήματα αυτά απηχούν αντεγκληματικές πολιτικές μάλλον χρεωκοπημένες, μετακινούν το αρχικό ερώτημα "είναι προς το συμφέρον του Ελληνικού λαού η λαθρομετανάστευση;" και το μετατρέπουν "τώρα που συνέβη η λαθρομετανάστευση, πώς θα την αντιμετωπίσουμε καλλίτερα;". Το επιχείρημα αυτό είναι βαθιά αντιδημοκρατικό, αφού αποπειράται να θεωρήσει ότι μία κατάσταση παρανομίας γίνεται ένα δεδομένο που πρέπει πλέον να νομιμοποιηθεί. Εξάλλου είναι σταθερό σημείο ενός ορισμένου πολιτικού λόγου που αναπτύσσεται τελευταία, κυρίως από το κυβερνών κόμμα, να θεωρεί τα πάντα μη αναστρέψιμα: μη αναστρέψιμη η ένταξή μας σε μία Ομοσπονδιακή Ευρώπη, μη αναστρέψιμη η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση, μη αναστρέψιμη η λαθρομετανάστευση, μη αναστρέψιμη η κατοχή της Κύπρου κ.ο.κ.

Ευτυχώς που όλοι γνωρίζουμε, ειδικά στην Ελλάδα των χιλιάδων ετών ιστορίας, ότι όλα γίνονται και όλα ανατρέπονται. Μεγάλο πράγμα η ιστορική μακροθυμία! Παρέχει στους λαούς μία άλλη αίσθηση του ιστορικού χρόνου και των δυνατοτήτων τους.

"Οι λαθρομετανάστες δεν δημιουργούν ανεργία, γιατί κάνουν δουλειές που δεν κάνουν οι Έλληνες".

Εδώ υφίστανται δύο λανθασμένες θέσεις: η μία εκφράζεται με το σύνθημα "Κάθε μετανάστης, ένας Έλληνας άνεργος", η άλλη με το παραπάνω επιχείρημα. Η αλήθεια είναι ότι, όπως προκύπτει από την έρευνα του καθηγητή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Α.Σαρρή, για κάθε 5 μετανάστες, χάνουν την δουλειά τους 2 Έλληνες. Η έρευνα αυτή δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 18-11-1998, εκτενή ανάλυση δε των στοιχείων της, όπως και στοιχείων για την εγκληματικότητα κάνει ο Γιάννης Κολοβός στις "Ελληνικές Γραμμές", τεύχη 8, 11 και 19.

'Αρα η θέση αυτή των "αντιρατσιστών" είναι αφ' ενός εσφαλμένη και αφ' ετέρου ανυποστήρικτη. Και τούτο διότι με το προισχύσαν νομοθετικό καθεστώς, υπήρχε η πρόβλεψη και η δυνατότητα να προσδιορισθούν οι πραγματικές ανάγκες της Ελληνικής οικονομίας σε αλλοδαπή εργατική δύναμη. Διότι ο εργοδότης αναζητώντας εργατικό δυναμικό, υπέβαλε αίτηση στον ΟΑΕΔ, ο οποίος αν δεν είχε το κατάλληλο για την εξυπηρέτηση της αιτήσεως προσωπικό, τότε επέτρεπε την μετάκληση αλλοδαπών εργαζομένων.

Εάν λοιπόν ετηρείτο αυτή η διαδικασία, τότε θα είχαμε αφ' ενός νόμιμη είσοδο και εργασία αλλοδαπών στην χώρα μας και αφ' ετέρου θα ήταν διαπιστωμένες με τον ασφαλέστερο τρόπο οι ανάγκες της Ελληνικής οικονομίας σε αλλοδαπή εργατική δύναμη.

Σήμερα, όμως με τον τρόπο που εισέρχονται οι λαθρομετανάστες, οι Έλληνες εργαζόμενοι υφίστανται αθέμιτο ανταγωνισμό εργασίας καθώς τα μεροκάματα πέφτουν, οι λαθρομετανάστες δέχονται να απασχολούνται ανασφάλιστοι, η δε αγορά εργασίας αποσυντίθεται. Αν η ιδέα πίσω από την ανοχή αυτού του είδους μεταναστεύσεως είναι να δημιουργηθεί μία παγκόσμια αγορά εργασίας, στην οποία τα μεροκάματα του εργαζομένου στην 'Αλμα 'Ατα του Καζακστάν και στο Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας θα είναι ίδια με αυτά στην Αθήνα, ανεξαρτήτως του ουτοπιστικού και ανέφικτου του πράγματος, ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι να συνθλιβούν οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και το υψηλότερο ποσοστό πολιτών που διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχιας στην Ευρώπη.

Αντιστοίχου υφής με τα ανωτέρω επιχειρήματα όμως ακούγονται για τα ασφαλιστικά ταμεία ("αν τους νομιμοποιήσουμε, θα σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από τις καταβολές των εισφορών τους"). Αυτού του τύπου οι αποσπασματικές προσεγγίσεις μας αφήνουν κυριολεκτικά άφωνους: είναι δυνατόν υπεύθυνοι πολιτικοί ή διοικούντες δημόσιους ασφαλιστικούς οργανισμούς να λένε τέτοια πράγματα; Έχει υπολογιστεί άραγε το κόστος νοσηλείας και φαρμάκων που χορηγείται δωρεάν στους παράνομους μετανάστες επί χρόνια; Έχει υπολογιστεί το κόστος για την αντιμετώπιση του εγκλήματος που παράγεται από λαθρομετανάστες (αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές, απελάσεις); Έχει υπολογιστεί το κόστος για την δωρεάν δημόσια εκπαίδευση που απολαμβάνουν στην Ελλάδα οι λαθρομετανάστες χωρίς να φορολογούνται; Δεν επιτρέπεται να υπολογίζεις έσοδα χωρίς να συνυπολογίζεις έξοδα.

Περαιτέρω οφείλουμε κάποια στιγμή να αντιληφθούμε και να συνυπολογίσουμε και την γεωπολιτική θέση της χώρας μας. Η Ελλάς δεν είναι Βέλγιο, ούτε Δανία, ούτε Ελβετία. Βρίσκεται τοποθετημένη στις πύλες της Ευρώπης, συνορεύει με την Ασία και τον μουσουλμανικό κόσμο προς Ανατολάς, ενώ προς Βορράν συνορεύει με τις Βαλκανικές χώρες που όλες τους σχεδόν βρίσκονται σε μεγάλη πολιτική αστάθεια, με συγκρούσεις που έχουν εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

Σήμερα, το Παρίσι περιβάλλεται από προάστια τα οποία έχουν καταληφθεί από συμμορίες νεαρών μεταναστών και όπου πλέον ο νόμος και η τάξη έχουν εξοβελιστεί. Αυτή η κατάσταση είναι πράγματι ένα μεγάλο πρόβλημα για την Γαλλία και για το Παρίσι, εξακολουθεί όμως να μην είναι ένα πρόβλημα εθνικής ασφαλείας. Δεν θα ισχύει όμως το ίδιο για τα Ιωάννινα, την Φλώρινα, την Θράκη ή την Αθήνα. Μία τέτοια εξέλιξη κοινωνικών συγκρούσεων, και δη με μετανάστες που οι χώρες καταγωγής τους συνορεύουν με την Ελλάδα, και με τις οποίες η Ελλάς έχει εδαφικές διαφορές, θα αποτελέσει όχι ένα κοινωνικό πρόβλημα, αλλά θα απειλήσει την ίδια την εθνική ασφάλεια.

Όλα τα ανωτέρω δεν πρέπει να εκληφθούν ως υπεράσπιση μίας "μηδενικής" μεταναστευτικής πολιτικής, αλλά αντίθετα ως υποστήριξη χαράξεως μίας ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής. Ορθολογική μεταναστευτική πολιτική σημαίνει ότι το Ελληνικό Κράτος πρέπει να αποφασίσει πόσους και ποιούς μετανάστες χρειάζεται.

Εφ' όσον λοιπόν δεν υφίστανται ορθολογικά επιχειρήματα υπέρ της αποδοχής της αθρόας λαθρομεταναστεύσεως, τότε γιατί υπάρχει αυτή η ανοχή; Και γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που απαιτεί να απελαθούν όλοι οι παράνομοι μετανάστες;

Εδώ πλέον ο "αντιρατσιστικός" λόγος έχοντας απωλέσει κάθε ορθολογικό άλλοθι, μασκαρεύεται έναν ανθρωπιστικό λόγο: "φτωχοί άνθρωποι είναι, παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, εμείς, που ιστορικά είμαστε φιλόξενος λαός, ας τους δώσουμε ό,τι μπορούμε".

Ομολογώ ότι αυτό είναι ένα επιχείρημα που δεν με αφήνει ασυγκίνητο, που κανέναν δεν θα έπρεπε να αφήνει ασυγκίνητο. Το Ελληνικό Κράτος όμως έχει άραγε τόσο πλούτο, η Ελληνική κοινωνία τόση αντοχή, ώστε να μπορεί να διαθρέψει και να μοιράσει; Και αν πρέπει να μοιράσουμε πλούτο, τότε οι προτεραιότητές μας που βρίσκονται; Στην υποστήριξη του Αλβανού λαθρομετανάστη ή του συμπαθεστάτου καθ' όλα Αφγανού πρόσφυγα, ή στην υποστήριξη του Έλληνα ανέργου, της ανύπαντρης και άνεργης Ελληνίδας μητέρας, των πτωχών, αναξιοπαθούντων και ασθενών συμπατριωτών μας;

Με βάση το κριτήριο της υπάρξεως ενός Ελληνικού κράτους, αυτό το συγκλονιστικό πράγματι ανθρωπιστικό επιχείρημα, πάλι θα απαντηθεί υπέρ των πληττομένων και ανήμπορων συμπατριωτών μας και όχι υπέρ των πληττομένων και ανήμπορων αλλοδαπών. Μακάρι η Ελλάς να είχε επιλύσει τα δικά της προβλήματα για να μπορεί να επιλύσει και τα προβλήματα των άλλων λαών. Απέχει όμως πολύ από έναν τέτοιο στόχο.

'Αρα λοιπόν ο "αντιρατσιστικός" λόγος αποδεικνύεται ανορθόλογος και ψευδοανθρωπιστικός. Αν ο "αντιρατσιστικός" λόγος ήθελε να είναι έντιμος, θα έπρεπε να ξεμασκαρευτεί και να φανερώσει τις πραγματικές του ιδεολογικές διαστάσεις, δηλαδή να φανερώσει το αληθινό του πρόσωπο, αυτό του υπηρέτη της Παγκοσμιοποιήσεως.

Και ας μου επιτραπεί να ξεκαθαρίσω αυτό που εννοώ. Οι βασικές αρχές της υπάρχουσας Ελληνικής Πολιτείας προκύπτουν από το ίδιο το Σύνταγμα: "όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους" (άρθρο 1, παρ. 3 του Συντάγματος). Το Κράτος είναι εθνικό, είναι συντεταγμένο, έχει σύνορα, η δε διάκριση μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών είναι μία νομική διάκριση με ουσιαστικό περιεχόμενο, η οποία αναγνωρίζεται από το ίδιο μας το Σύνταγμα, το οποίο αλλού μιλά για "Έλληνες" και αλλού χρησιμοποιεί τον όρο "καθένας" ή "όλοι", όταν θέλει να αναφερθεί σε δικαιώματα τα οποία απολαμβάνουν όλοι οι ευρισκόμενοι στην Ελληνική Επικράτεια, και όχι μόνον οι Έλληνες.

Όλα αυτά φαίνεται να ηχούν αυτονόητα και πράγματι είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Έτσι, ακόμα και ο πρόσφατος ΠΑΣΟΚικός νόμος περί μεταναστεύσεως ορίζει μία σειρά από διαδικασίες για την είσοδο αλλοδαπού στην χώρα μας, για τις άδειες παραμονής και για τις άδειες εργασίας, για δε την παράνομη είσοδο στην χώρα, ορίζεται ως διοικητική κύρωση η απέλαση.

Οι "αντιρατσιστικές" οργανώσεις συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχουν σύνορα, σαν να μην υπάρχουν κράτη, σαν να μην υπάρχουν έθνη. Αυτό όμως δεν είναι αυτό που συμβαίνει, είναι αυτό που θέλουν να κατασκευάσουν: έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς διαφορές. Θέλουν να κατασκευάσουν έναν πολυπολιτισμικό χυλό, όπου το μόνο χαρακτηριστικό του ατόμου θα είναι η καταναλωτική του δυνατότητα. Η ιδεολογία της Νέας Αριστεράς δεν απέχει και πολύ από την ιδεολογία του διεθνούς Καπιταλισμού.

Πίσω από τον "αντιρατσισμό" των μη κυβερνητικών οργανώσεων δεν κρύβεται ο θεμιτός αγώνας εξαλείψεως των φυλετικών διακρίσεων και η καταδίκη της φυλετικής βίας από όποια εθνική ή φυλετική ομάδα και αν αυτή προέρχεται. Κρύβεται ο αγώνας για την κατάργηση των εθνικών συνόρων, των εθνικών κρατών και κατ' επέκταση των εθνικών πολιτισμών. Κρύβεται η νέα ουτοπία της Αριστεράς: ένας κόσμος χωρίς κράτη, χωρίς διαφορές, χωρίς έθνη, χωρίς θρησκείες, χωρίς φτωχούς και πλούσιους. Η παλαιά κομμουνιστική ουτοπία σερβιρισμένη με νέο περιτύλιγμα.

Δεν υφίσταται λογικό επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει την αρχή ότι "όποιοι και να έλθουν, όσοι και να έλθουν είναι καλοδεχούμενοι". Δεν υφίσταται λογικό επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει την αρχή ότι "τώρα που ήρθαν, δεν πρέπει να τους διώξουμε". Πίσω από επιχειρήματα τέτοιου τύπου, κρύβεται η πρόθεση της κατασκευής ενός "άλλου" κόσμου: ενός κόσμου όπου το έθνος θα έχει χάσει την πολιτική του σημασία, όπου ο πολιτισμός θα είναι ατομική υπόθεση, όπου ένα παγκόσμιο κράτος θα εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου η εθνικότητα δεν θα προσδιορίζεται από την γέννηση, αλλά θα αποτελεί ασήμαντο πολιτικά μέγεθος και θα επιλέγεται, αν επιλέγεται, "ελεύθερα".

Την προηγούμενη ουτοπία της Αριστεράς, τον Κομμουνισμό, οι λαοί την πλήρωσαν με πολλές δεκάδες εκατομμύρια θυμάτων. Την νέα ουτοπία της Αριστεράς, το οικουμενικό κράτος, ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να το αποτρέψουμε, πριν να είναι αργά. Ο σπουδαίος ρωσικός πολιτισμός, ο πολιτισμός του Ντοστογιέφσκι και του Τσαϊκόφσκι, των μπαλέτων Μαριίνσκι και των Θερινών Ανακτόρων, του Ραχμάνινοφ και του Τολστόϊ, του Τσέχωφ και της Αχμάτοβα κόντεψε να σβήσει μετά από 70 χρόνια "σοβιετικής ελευθερίας" και σήμερα τα κορίτσια του ρωσικού λαού εκπορνεύονται στις αγορές λευκής σαρκός των Τεξανών.

Σήμερα οι πατριώτες, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους καταγωγής, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους προελεύσεως, ανεξαρτήτως του αν μέχρι χθες βρίσκονταν στην Δεξιά ή στην Αριστερά, οφείλουν να κατανοήσουν ότι απειλούνται με όλεθρο "τα άγια των αγίων": η πατρίδα, η εθνική συνείδηση, ο Ελληνικός πολιτισμός.

Η λαθρομετανάστευση δεν είναι παρά μία ακόμη πολιτική για την επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξεως, του Νέου Ολοκληρωτισμού: μαζί με αυτήν θα χρησιμοποιηθεί και η Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι Κοινοτικές οδηγίες, και η υποταγή του δικαίου μας στο Ευρωπαϊκό, και η εξαφάνιση του εθνικού μας νομίσματος. Η λαθρομετανάστευση όμως είναι η πιο οριστική, η πιο μόνιμη εθνική καταστροφή. Διότι αν καταστραφεί η οικονομία, το νόμισμα, οι θεσμοί, το δίκαιο, το ίδιο το Κράτος, όλα ξαναφτιάχνονται. Αρκεί να υπάρχει λαός, εθνικά συνεκτικός. Αν όμως χαθεί ο λαός, τότε χάθηκε και κάθε μέλλον, κάθε προοπτική, κάθε δυνατότητα ανατροπής.

Υπάρχει λοιπόν ρατσισμός σήμερα; Φυσικά. Ο ρατσισμός του "αντιρατσισμού", ο ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων στην Ελλάδα, ο ρατσισμός εναντίον των κυριάρχων εθνικών κοινοτήτων, παντού στον κόσμο. Υπάρχει όμως και η ελπίδα, η ελπίδα που γεννιέται μέσα από την αντίσταση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σε ολόκληρη την Ευρώπη: η αντίσταση των πατριωτικών κινημάτων που, παρά τις συκοφαντίες, τους λιβέλλους, την καταστολή, την αφαίρεση της ελευθερίας γνώμης, αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν, να αντιστέκονται, να μεγαλώνουν. Όπως και εμείς. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.

Ο Γκασμέντ Καπλάνι

Γράφει η Όλγα Κουμπάρα
μετανάστρια εξ Ουκρανίας

Διαβάζω Γκασμέτ Καπλάνι, στα Νέα της 5ης Σεπτεμβρίου για το τεστ της κούκλας στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, όπου σε μια έρευνα κάποια παιδιά μαύρων, ανάμεσα στην λευκή και την μαύρη Μπάρμπι προτίμησαν την λευκή. Λέει λοιπόν ο Καπλάνι, ότι αν η ίδια έρευνα γινόταν στην Κυψέλη, τα παιδιά των μεταναστών ανάμεσα στην κούκλα μετανάστη και την κούκλα ιθαγενή, θα επέλεγαν την ιθαγενή. Κι αυτό ο κ. Καπλάνι το ερμηνεύει ως εξής: «…Γιατί ξέρουν πως εάν παραμείνουν μια ζωή "μετανάστες", με μια άδεια παραμονής που βγάζουν με χίλια ζόρια και χιλιάδες καθημερινές ταπεινώσεις οι γονείς τους...» Πού να διαβάσω παρακάτω...

Βρε αχάριστε άνθρωπε, είσαι τόσα χρόνια εδώ, δεν βαρέθηκες αυτήν την καραμέλα ότι «οι Έλληνες έχουν γραφειοκρατία για να ταλαιπωρούν τους μετανάστες»; Αμάν πια! Έχεις πάει στην Ουκρανική πρεσβεία για να βγάλεις ένα χαρτί; Εμένα μου πήρε 4 χρόνια, πολλά λεφτά, συν χαμένα μεροκάματα και αμέτρητα νεύρα και δάκρια για ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης! Και είμαι σίγουρη ότι η Αλβανική πρεσβεία δεν είναι πολύ καλύτερη... Έχεις πάει σε κανονικό ΚΕΠ να το συγκρίνεις με το ΚΕΠ Αλλοδαπών, όπου σε εξυπηρετούν μέσα σε 15', όπου έχουν προσλάβει (στο δημόσιο παρακαλώ) Άραβα μεταφραστή για όσους δεν μπαίνουν καν στο κόπο να μάθουν ελάχιστα ελληνικά. Το ξέρεις ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στην Αμερική, για να πάρεις άδεια παραμονής και εργασίας δίνεις εξετάσεις και στη γλώσσα;

Έχεις μπει στο πετσί του απλού Έλληνα πολίτη, ο οποίος τραβάει τα ίδια και περισσότερα σε καθημερινή βάση σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες; Με την διαφορά ότι οι Έλληνες αγωνίστηκαν, πλήρωναν ένσημα όλη τους ζωή, δούλεψαν για δεκεαετίες σκληρά για να αποκτήσουν αυτά, που εμείς οι μετανάστες, έχοντας έρθει στα έτοιμα, απλά απολαμβάνουμε…

Στο κάτω-κάτω τα ίδια ράντζα στα νοσοκομεία μοιραζόμαστε και - ακόμη καλύτερα – όταν χρειάστηκε να κάνω μία επέμβαση στο δημόσιο νοσοκομείο, εμένα μου είχαν κρεββάτι στο δωμάτιο, ενώ έξω στο διάδρομο, πάνω στα ράντζα περίμεναν Ελληνίδες... Εσύ ξέρεις ότι ο Έλληνας πολίτης, αν δεν «λαδώσει», την νόμιμή του σύνταξη θα πάρει μετά από 5 χρόνια ταλαιπωρίας στις δημόσιες υπηρεσίες; Και αυτό μετά από μια ολόκληρη ζωή σκληρής δουλειάς. Με τι θράσος έρχεσαι εσύ λοιπόν και τους λες ότι ταλαιπωρούν τους μετανάστες, κάτι που κάνεις συστηματικά από τη στήλη σου;

Το πρόβλημά σου όμως τελικά είναι και το πρόβλημα όλων των Ελλήνων. Είναι το κράτος, το διεφθαρμένο και διαλυμένο Ελληνικό κράτος. Και πάλι όμως θα έπρεπε να το ευγνωμονείς. Γιατί αν δεν ήταν τόσο διεφθαρμένο και διαλυμένο, πιθανότατα δεν θα ήσουν εδώ, με διδακτορικό στο ελληνικό πανεπιστήμιο και με δική σου στήλη στην μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας, αλλά ένας χειρονάκτης Αλβανός των 150 ευρώ (μέσος αλβανικός μισθός) ή - ακόμη χειρότερα - βυθισμένος στην Αδριατική από την ιταλική ακτοφυλακή, όπως τόσοι συμπατριώτες σου. Και μπορεί να ακουγεται κλισέ, αλλά αν δεν σου αρέσει φύγε! Γύρνα σπίτι σου, όπου περνούσες τέλεια και έφυγες γιατί δεν άντεχες τόση ευτυχία!