Μετανάστευση και «ξενοφοβία»

του Γιάννη Κολοβού

Επιστολή - απάντηση σε άρθρο του Δ.Δημητράκου στο ΒΗΜΑ

Εξωραϊσμό της πραγματικότητας αναφορικά με το μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας επιχειρεί με το άρθρο του ο καθηγητής κ. Δημητράκος (Το Βήμα 26/11/2006). Κατά τον κ. καθηγητή «η εισροή ενός και πλέον εκατομμυρίου μεταναστών από γειτονικές χώρες μετά το 1990 δεν μπόρεσε να γίνει με απόλυτη τάξη και η απορρόφησή τους δεν γίνεται χωρίς προβλήματα». Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η εισροή έγινε παρανόμως (και επομένως χωρίς καμμία «τάξη»), χωρίς κανέναν κρατικό σχεδιασμό και άρα χωρίς έλεγχο. Μάλιστα, προκειμένου να δοθεί μία επίφαση νομιμότητας, οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ προχωρούν σε εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις των παρανόμων μεταναστών.

Η πρακτική αυτή (γιατί πολιτική δεν είναι) έχει επανειλημμένως καταδικαστεί από την ΕΕ, με πιό πρόσφατο παράδειγμα το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 28/9/2006 σχετικά με την κοινή πολιτική μετανάστευσης της ΕΕ, όπου τονιζόταν ότι «η μαζική νομιμοποίηση των παρανόμων μεταναστών δεν αποτελεί λύση μακροπρόθεσμα, δεδομένου ότι με ένα τέτοιο μέτρο δεν επιλύονται τα πραγματικά βαθύτερα προβλήματα».

Μπροστά σε μία πλήρως άναρχη κατάσταση, όπου η εισροή παρανόμων μεταναστών προς την χώρα μας συνεχίζεται καθημερινά, όπου στον πολίτη δεν δημιουργείται κανένα αίσθημα κρατικού ελέγχου και η μόνη πρόταση της πολιτικής, πνευματικής και δημοσιογραφικής ελίτ είναι η εκ των υστέρων νομιμοποίηση όλων, είναι παράξενο που οι Έλληνες δείχνουν δυσανεξία και ανησυχία απέναντι στο φαινόμενο;

Η «ξενοφοβία» θα καταπολεμηθεί μόνο όταν η χώρα αποκτήσει σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Και για να γίνει αυτό απαιτείται ένας δημόσιος και ειλικρινής διάλογος, ο οποίος θα απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα:

Πόσους μετανάστες έχει ανάγκη η χώρα στο άμεσο και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον για θέσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν από Έλληνες ή υπηκόους της ΕΕ;

Σε ποιούς κλάδους υπάρχουν οι ανάγκες αυτές και ποιά είναι η προοπτική των κλάδων αυτών (συρρίκνωση, ανάπτυξη ή στασιμότητα); Άρα για πόσο χρονικό διάστημα θα υπάρχουν αυτές οι ανάγκες;

Η πολιτισμική και θρησκευτική εγγύτητα με τον γηγενή πληθυσμό είναι ένας παράγων που πρέπει να ληφθεί υπ’όψιν και αν ναι από ποιές χώρες θα πρέπει να προέρχονται οι μετανάστες και με ποιά αναλογία;

Με ποιό σύστημα θα γίνεται η επιλογή των μεταναστών;

Τι πρέπει να γίνεται με τους παράνομους μετανάστες που εισέρχονται ή ήδη ζουν στην χώρα μας; Να επαναπατρίζονται ή όχι;

Το ότι ένα σημαντικό ποσοστό των (εκ των υστέρων νομιμοποιημένων) μεταναστών στην χώρα μας προέρχεται από όμορα κράτη με διεκδικήσεις σε βάρος της αλλά και από χώρες όπου σημειώνεται άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού πρέπει να μας ανησυχεί ή όχι; Και αν ναι, τι μέτρα πρέπει να ληφθούν;

Όσο ο διάλογος αυτός δεν γίνεται και η πολιτική, πνευματική και δημοσιογραφική ελίτ αναλώνεται στην διατύπωση ευσεβών πόθων, τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει, η «ξενοφοβία» θα αυξάνεται και σε κάποια χρόνια θα δούμε και στην χώρα μας γεγονότα που βλέπουμε τώρα να συμβαίνουν στην Αγγλία, στην Γαλλία και στην Ολλανδία...